Yıl 1962. Köyün ortasında bir toprak yol, yeni dökülen taşlarla
kaplanmıştı. Henüz elektrik yoktu evlerde; gaz lambası, ay ışığı ve
hayal gücü yetiyordu çoğu geceye. Halil 17 yaşındaydı. Babası öl
müş, evi sırtlayan sessiz bir oğlan olmuştu.
O zamanlar Halil’in gözleri daha parlaktı. Yüzü henüz ağır ol
mamıştı. Ama suskunluğu vardı yine de — belki genetikti, belki de
babasının son bakışıyla başlamıştı bu sessizlik. Ne olursa olsun, Halil
konuşmaktan çok dinlemeyi seçmişti.
O sabah köyün ilkokulunun taş duvarına sırtını yaslamış, elinde
defteriyle gelen genç öğretmeni izliyordu. Şehirden gelen bu adam,
başka cümlelerle konuşuyordu. Sert ama cesur cümlelerle.
• Bir Cümle, Bir Dönüşüm
Öğretmen bir gün sınıfta şöyle dedi:
“Konuşamayanlar korkak değildir. Ama korkanlar susmakla ye
tinemez.”
Bu cümle Halil’in zihnine mıh gibi çakıldı. Eve döndüğünde sa
atlerce annesinin dizinin dibinde oturup hiçbir şey söylemedi. Sade
ce akşam olunca, ahıra inip yanan gaz lambasının ışığında bir cümle
yazdı:
“Kelimelerle dövüşemem. Ama sessizliğimi bir silah gibi taşıya
bilirim.”
Bu cümle onun gençliğinin manifestosu oldu. Zamanla Halil, sus
kunluğu bir kabuk gibi ördü kendine. Onu korudu. Ve sonra... onun
içinde kayboldu.
75
Sessiz Sofra
• Sessizliğin Kökü
Geceleri rüyasında hep aynı şeyi görüyordu: Toprağın altına gö
mülmüş bir kutu. Kutunun içinde çocukken söyleyemediği sözler
vardır. “Ben istemem babam gitsin.” “Ben annemin ellerini özledim.”
“Ben büyümek istemiyorum.”
Ama kutu hep kapalı kalıyordu. Çünkü Halil, suskun kaldıkça bü
yüyebildiğine inanıyordu.