Elif, henüz küçük bir kız çocuğuydu. Ama gözleri büyüktü… Bü
yüklüğü sadece şekilden değil, bakışın derinliğinden geliyordu. O
gözlerde, köyde geçen çocukluğun sade sevinci kadar, anlayamadığı
ama hissettiği ağır düşünceler de vardı. Çünkü Elif, bu evin sessizli
ğine doğmuştu. Konuşulmayanları dinlemeyi, gözlerden sözcük oku
mayı erken öğrenmişti.
Her sabah annesinin nazik sesiyle uyanırdı. “Uyan güzel kızım,
güneş doğdu,” derdi Emine. Pencereden sızan ilk ışık, Elif’in yüzü
ne dokunur, odasını ısıtırdı. Yorganı üstünden atıp annesinin sesine
doğru koşturması, evin sabah ritüeliydi. Her sabah aynı, ama hiçbiri
birbirinin tekrarı olmayan bir şarkı gibi.
Annesi sabahları mutfakta şarkılar mırıldanırdı. Bazen eski bir
türkü, bazen kendi uydurduğu melodiler... Elif, o seslerin içine sak
lanırdı. Kendine ait küçük bir hayal dünyası vardı: Mutfaktaki kedi
mamasını dağıtan hayali fareler, soba borusundan yıldızlara tırmanan
kahramanlar, çorbanın buharıyla yükselen büyülü masallar…
Babası Halil ise onun gözünde kocaman bir dağ gibiydi. Güçlü,
sessiz, ama güven veren. Elif, babasının ellerini çok severdi. O na
sırlı, çatlamış ellerle onu kaldırdığında, dünyanın merkezine alınmış
gibi hissederdi. Tarladan geldiğinde ne kadar yorgun olursa olsun,
Elif’i kucağına alır, birkaç dakika sessizce sıkar, alnını öperdi. Elif
için o kucak, fırtınalarla sarsılmayan bir limandı.
Bazı akşamlar Halil geç gelirdi. Annesi sofrayı hazırlar ama göz
lerini saate sabitlerdi. Elif bu anlarda sessizleşirdi. Annedeki endişeyi
hisseder, kapıya odaklanırdı. Ne zaman kapı gıcırdasa, içindeki se
vinç ürkekçe başını kaldırırdı.
31
Sessiz Sofra
Bir gece, Halil’in gecikmesi uzun sürdü. Emine, tenceredeki çor
bayı tekrar ısıtıyor, tekrar kapatıyordu. Elif bir şey sormadı. Ama
oyuncaklarını bile çıkarmadı o akşam. Sadece oturup annesinin eline
yaslandı. Küçücük kalbiyle dua etti: “Babam gelsin, annem üzülme
sin.”
Ve Halil geldiğinde, Elif koşarak boynuna atladı. Hiçbir kelime o
anın yerini tutamazdı.
Elif’in dış dünyası köyle sınırlıydı ama hayal dünyası engin bir
deniz gibiydi. Okula başladığında öğretmeni onun farklı olduğunu
hemen fark etti. El yazısı titizdi, resimleri anlam doluydu. Özellikle
şiir okumayı çok severdi. Öğretmen sınıfa bir gün sordu: “Büyüyünce
ne olmak istiyorsunuz?” Cevaplar sıradan geldi: doktor, öğretmen,
polis… Elif sıra kendisine geldiğinde biraz düşündü ve şöyle dedi:
“Büyüyünce toprağı iyileştireceğim.”
Sınıf gülüştü. Ama öğretmeni gülmedi. Elif’in gözlerine baktı ve
sordu:
“Nasıl yani Elif?”
Elif gururla anlattı:
“Benim babam toprağı iyileştiriyor. Bitkilerle, sabırla, suskun
lukla... Bazen toprak hasta oluyor. Babam onu iyileştiriyor. Ben de
büyüyünce onun gibi olacağım.”
O gün öğretmen bir süre sessiz kaldı. Çünkü Elif’in tarif ettiği
meslek yoktu kitaplarda. Ama anlamı derindi. Belki de Elif, sadece
toprağı değil; hayatı, geçmişi, hatta insanları iyileştirecekti.
Elif’in annesiyle ilişkisi ise bambaşka bir düzlemdeydi. Emine,
kızıyla konuşurken kendi çocukluğuna yolculuk yapardı. Bir akşam,
Elif annesine sordu:
“Anne, sen küçükken de kitap okur muydun?”
Emine başını salladı, gülümsedi.
32
Sessiz Sofra
“Çok okurdum kızım. Hatta şiir bile yazardım.”
Elif’in gözleri parladı:
“Şiir defterin var mı?”
Emine tereddüt etti ama sonra başıyla işaret etti. Elif, o gece an
nesinin eski sandığını açtı. Sararmış sayfalar, mürekkebi silinmiş
satırlar… Ama her biri Emine’nin gençliğinden fısıltılar taşıyordu.
Elif, annesinin gençken hayal kurduğunu fark ettiğinde ona daha çok
sarıldı.
İçinden şöyle dedi: “Annem hayallerini bırakmış olabilir ama ben
devam ettireceğim.”
Artık Elif’in de bir defteri vardı. İçine hem şiirler yazıyordu, hem
de babasının sözlerini not alıyordu. Her yıldız bir umut demektir…
Her tohum bir dua gibidir… Toprak konuşmaz ama duyar…
Bir gün, Elif’in okulunda “Babamın Mesleği” konulu bir sunum
yapıldı. Elif tahtaya çıktı, elinde renkli kalemlerle çizdiği bir tarla ve
bir adam figürü vardı. Üzerine yazmıştı: “Toprak Doktoru – Halil”
Sunum sonunda öğretmeni gözlerini sildi.
Çünkü Elif, o yaşta bir çocuğun değil, yılların getirdiği bir hik
metle konuşmuştu.
Her gece dua ederken Elif şunu da ekliyordu:
“Allah’ım, annemle babam hiç üzülmesin. Ellerinden öperim.”
Çünkü Elif biliyordu: Aile, sadece aynı evi paylaşmak değil; aynı
duayı da paylaşmaktı
33
Sessiz Sofra
YOLCULUK
*Otobüs, köyün sınır taşını geçerken Halil camdan el salla
dı: “Geri döneceğiz toprak, söz!” Emine, Elif’in omzuna başını
koymuş, gözleri kapalıydı. “Ölümü bekleyen değil, yaşamı götüren
bir yolcuydum artık,” diye düşündü. Halil, cebindeki kırık bakır
tabak parçasını okşadı. Tarlanın ufukta kayboluşunu izlerken, ilk
yağmur damlası cama yapıştı. Elif fısıldadı: – Anne, bak! Yağmur...
*Emine gözlerini açmadı: – Biz gidince ağlıyor toprak.
ŞEHİRDE İLK GÜN
*Halil, hastane koridorundaki ışıkları yutan linolyuma bastı. “Be
ton, toprağın ihaneti,” diye söylendi. Emine’yi kemoterapi odasına
götürürken Elif’in koluna tutundu. Kapıdaki “Onkoloji” yazısını gö
rünce dizleri çözüldü. İçeriden çıkan bir kadın, saçsız başıyla gülüm
sedi: – Korkmayın, burası ölüm değil savaş yeri. *Emine, koltuğa
otururken pencereden yağmuru izledi: “Şimdi köyde ekinler yeşeri
yordur.”
GELİNLİK VE İĞNE
*Emine, kemoterapi sonrası yatakta titrerken Elif sandığı açtı. Ge
linliği annesinin üzerine örttü: – İyileşince giyeceksin, unutma! Hem
şirenin elindeki iğneyi görünce Halil atıldı: – Ben yaparım! İğneyi
eline aldı. Tohum eker gibi... Emine’nin koluna batırdı. Karısı acıyla
inlediğinde, “Toprak da acı çeker ürün verirken,” dedi. Pencereden
sızan yağmur, gelinliğin üzerinde leke bıraktı.
HALİL’İN ŞEHİR ÇILGINLIĞI
*Halil, beton bahçedeki çiçek tarhını kazıyordu. Bekçi bağırdı: – Deli misin? O güller 500 lira! – Toprak parayla miğ alınır? diye
34
Sessiz Sofra
hırladı. Cebinden bir avuç köy toprağı serpti. Ertesi gün, kazdığı
yerde filizlenen bir buğday başağı gördü. Fotoğrafını çekip Elif’e
gösterdi: – Bak! Vatan dediğin... sığar cebe! O gece, Emine’nin ateşi
düştü. Uyandığında Halil’in pencerede toprağı avuçlarken ağladığını
gördü. “Şimdi anladın mı beni?” diye fısıldadı.