Sabah uyandığımda, gökyüzünün rengi artık bildiğimiz masmavi değildi. Gri, hüzünlü ve ağır bir tül gibi yayılmıştı her yere. İşte dedim, beklediğimiz an. O ilk sert, kararlı damlalar pencere camına vurduğunda, şehrin sesi değişti. Koşan ayakların telaşı, otomobil lastiklerinin ıslak asfaltta çıkardığı o kendine has tıslama sesi... Her şey yavaşladı, sanki doğa bize "dur" demek istiyordu.

Islak toprak kokusu, burnuma gelen en kadim parfümdü. Yazın sıcağından bunalmış kuru yapraklar, şimdi minnetle suyu emiyordu. Kaldırımdaki çatlaklar suyla doldu, küçük, geçici göletler oluştu. Her biri, çevresindeki loş ışığı yansıtan minik birer ayna.

Şemsiyelerin altından aceleyle yürüyen insanlar... Yüzlerinde hafif bir bıkkınlık, belki biraz da çocuksu bir sevinç vardı. Kim bilir, belki de her damla, bir anıyı, bir vedayı, geride kalan bir yazı fısıldıyordu kulaklarına. Pencerenin buğusuna parmağımla bir şeyler çizdim. Anlamsız bir kalp, belki de silik bir isim.

Sonbahar yağmuru sadece su değildi. O, toprağı dinlendiren bir ninni, kalabalık şehrin gürültüsünü yutan bir susturucu, ve en önemlisi, her şeyin geçici olduğunu hatırlatan soğuk bir dokunuştu. Bugün, bu yağmur altında, beklemekten başka yapacak hiçbir şeyimiz yoktu. Sadece dinleyecektik.