Bu gece, şehir bir nefes tutuyor.
Camlarda sönmüş, yorgun yansımalar.
Kaldırımlar ıslak, bilinmez bir hikâyeden kalma,
ve rüzgâr, asfaltta unutulmuş bir melodi mırıldanıyor.
Her köşe başında bir sessizlik kuyusu,
içine düşen her şeyi, bütün telaşı yutan.
Ne bir siren sesi, ne de aceleci bir adım.
Sadece, uzakta, hep oradaymış gibi duran,
bir lambanın titrek, sarı gözü.
Bekleyişin rengi bu mudur?
Yoksa sadece, günün yorgun yüzünün,
gözlerini kapayıp, derin bir kuyuya
düştüğü an mı?
Ben de o kuyunun kenarında,
gökyüzünden sarkan ince bir iplik.
Belki bir rüya, belki sadece
bir sonraki sabahtan önce,
bu anın mutlak dinginliğine şahit.
Bir sır var bu sessizlikte,
sadece bize ait, sadece geceye fısıldanan.
Ve biliyorum ki, bu ışıklar sönüp tekrar yandığında,
her şey yeniden başlayacak.
Ama şimdilik...
şimdilik sadece
bu nefes tutan an var.
ve ben, onu içime çekiyorum.