Viran oldu gönül yurdu senelerden,
Sılamın kokusu burnumda tüter.
Diyar diyar gezdim, yoruldum derken,
Bu ayrılık bana ölümden beter.
Ne bir yaren kaldı ne de bir noter,
Gurbet elde dostluk zannetme geçer.

Hasretin ateşi sinemde yanar,
Döndüğüm gün bayram olacak sanar.
Yastığa baş koydum, gözlerim kanar,
Uzakta kaldı o bildiğim pınar.
Bir mektup bekledim, gelir mi diye,
Açınca içinden çıktı bilmece.
Her gece kederle geçer bil ki, hece,
Viran oldu gönül yurdu senelerden.

Tükenmez çileye döndü bu ömür,
Yolunu gözledim, dönmedi kömür.
Geceler gündüzle birleşti çamur,
Ağlarım sessizce, kalbimde yumur.
Gidenler bir daha gelmezmiş geri,
Boşa bekler durur yoksulun biri.
Ne bir haber geldi ne de bir sürü,
Yorgun düşmüş gönül derdiyle sarı.

Ne zaman diner bu yürek sızısı?
Gönlümde dinmiyor hasret kazısı.
Gurbetin elinden kaçmak arzusu,
Bilirim faydasız, yoktur bazısı.
İsterim yurdumu göreyim bir an,
Ne mümkün, araya girdi kocaman.
Sanma ki bu dertle eyleyim yalan,
Ayrılık rüzgarı esince yaman.

Elbet bir gün biter bu kara yazı,
Gönül yurdunda çalarız sazı.
Çalın davulları, söylesin bazı,
Döndü diye haber salınan sızı.
AŞIK TURHAL der ki: Sabret bu çile,
Gurbette kalmasın son nefes bile.
Vatan toprağında kurulsun güle,
O zaman dinecek bendeki hile.