Gecenin bu vaktinde, her şey uykuya dalmışken, sadece senin hayalin ve gökyüzü uyanık. Pencereden süzülen ay ışığı... Oysa ne kadar da tanıdık bu ışık. Yeryüzüne düşen her zerresi, sanki kalbimin sana fısıldadığı bir sır gibi.

Bu ışık, bizim aramızdaki mesafeyi yok eden o ince gümüş köprü. Ben bu tarafta duruyorum, tenimde hissettiğim ayın soğuk, fakat içimi ısıtan huzuruyla. Ve biliyorum, sen de şimdi, benden kilometrelerce uzakta da olsan, aynı gökyüzüne bakıyorsun. Belki de aynı anda, o mükemmel dairenin, bulutların arasından sıyrılışını izliyoruz.

Ay ışığı, tıpkı senin bana dokunuşun gibi. Ne çok yakar, ne de üşütür. Sadece varlığını hissettirir; yumuşak, kararlı ve her şeyi aydınlatan bir varlık. Sensiz geçen saatler, zifiri karanlık bir odadayken; birden o pencere açılıyor ve içeriye dolan bu parlaklık, senin adın oluyor.

Seninle ilgili her düşünce, bu ayın etrafındaki o zarif, görünmez haleye benziyor. Gözle görülmez bir büyü, ama orada olduğunu biliyorsun. Ve ben, bu sonsuz kozmik ışık altında, sadece seni seviyorum demenin, ne kadar eksik bir ifade olduğunu anlıyorum. Benim sana duyduğum şey, ayın denizi çekişi gibi; kaçınılmaz, doğal ve evrenin en eski kanunu kadar güçlü.

Ay ışığı hiç konuşmaz, ama ben onun dilini biliyorum. O, sonsuzluğa yazılmış bir aşk mektubudur ve ben o mektubun, sadece senin tarafından okunacak olan her kelimesini, içimde taşıyorum.