Gönül aynasını sildim de geldim,
Şahmaran Ocağı bildim de geldim.
Musa Bin Kazım’dan feyzimi aldım,
Hakikat ilmine erdi bu Turhal.

Havasın esrarı kalpte saklıdır,
Bu yola girenler Hak’la haklıdır.
Yüz yirmi dört bin pir hep meraklıdır,
Sırlar deryasına girdi bu Turhal.

Âdem Safiyullah toprak özüdür,
İdris Peygamber’in gökte gözüdür.
Nuh’un o gemisi kurtuluş sözüdür,
Dalgalar içinden çıktı bu Turhal.

Hud ile Ad kavmi, Salih ile Semud,
İbrahim Halil’de bitmez hiç umut.
Lut’un feryadını aklında bir tut,
Narın ortasında pişti bu Turhal.

İsmail’e inen koçun hatrına,
İshak’ın, Yakup’un aşkı satrına.
Yusuf’un gömleği şifa mısraına,
Kenan kuyusuna düştü bu Turhal.

Eyyub’un sabrıyla yaralar biter,
Şuayb’ın dumanı Medyen’de tüter.
Musa’nın asâsı ejderden beter,
Firavun bendini yıktı bu Turhal.

Harun’un diliyle beyan olundu,
Zülkifl’in sabrıyla huzur bulundu.
Davud’un sesinden dağlar delindi,
Mülk-ü Süleyman’a baktı bu Turhal.

İlyas ile Elyasa’dan el aldık,
Yunus gibi deryalara hep daldık.
Zekeriya ile mihrapta kaldık,
Yahya’nın kanıyla aktı bu Turhal.

İsa Ruhullah’tır, can verir tene,
Meryem ana gibi sığın bir dine.
Muhammed Mustafa rehberdir yine,
O’nun sancağını çaktı bu Turhal.

Metafizik ilmi ruha bir şifa,
Havas ehli olan çekmez hiç cefa.
Şahmaran yolunda sürülür sefa,
Musa Ocağı’na aktı bu Turhal.

Yirmi beş peygamber Kur’an’da ayet,
Hüseyin’in özü nurdur nihayet.
Şifa arayana olsun hidayet,
Dostun cemaline baktı bu Turhal.

Aşık Turhal der ki; sırrı faş etme,
Ehil olmayanla menzile gitme.
Ocağın harını sakın ha bitme,
Aşkın çırasını yaktı bu Turhal.