Bismillah diyerek girdim kapıdan,
124 bin nebi, nurdur yapıdan.
Şahmaran Ocağı, kopmaz tapudan,
Ehl-i Beyt yoluna serimiz feda.

Musa bin Cafer’dir aslımız bizim,
Hakikat şehrinde faslımız bizim.
Havas ve şifadır neslimiz bizim,
Gönül aynasına vuran bir seda.

Ali’dir ilmin kapısı açan,
Hasan’dır zehirle şerbeti içen.
Hüseyin aşkına dünyadan geçen,
Kerbela çölünde can veren feda.

Zeynel Abidin’dir secdede nuru,
Muhammed Bakır’dır ilmin gururu.
Cafer-i Sadık’ın haktır düsturu,
Mezhebim yolunda eylerim eda.

Musa-i Kazım’dır sabrın kalesi,
Rıza’nın meşhedi aşkın şulesi.
Taki ve Naki’dir Hakk’ın lalesi,
Nurundan ayrılan kalır piyada.

Askeri’den gelir beklenen haber,
Mehdî Sahibi’z-Zaman, kutlu rehber.
On İki İmam’la biter bu keder,
Onlardır alemde tek bir mürşida.

Metafizik ilmi kalpte saklıdır,
Esrar-ı hakikat ruha eklidir.
Ocağın dumanı haktan haklıdır,
Şifayı dağıtır dest-i mücteba.

Peygamber izinde yürür bu kervan,
Havas kitabında okunur ferman.
Dertlere dermanı eyliyor ihsan,
Derdimiz dermanın kendisi güya.

Bin bir dert içinde şifayı ara,
Nefesin nefesi sarar her yara.
Düşürme özünü asla bir dara,
Gönülden eylersen Hakk’a bir nida.

Sıralı On İki, İslam serdarı,
Cihanın güneşi, dinin dildarı.
Yıkarlar kalpteki kibiri, varı,
Aşk ile yanarız her bir seherde.

Ocağın ateşi sönmez bir çerağ,
Musa bin Musa’dan gelir bu bayrağ.
Aşıklar cem olur, olmazlar ırağ,
Cümlesi bir nura olmuş müpteda.

Aşık Turhal der ki; sözüm hak olsun,
Kalbim Ehl-i Beyt aşkıyla dolsun.
Münkirin muradı sararıp solsun,
On İki İmam’dır son durak, veda.