Pir Sultan Abdal Romanı
Giriş Yazısı (Prolog)
Bu, bir ozanın hikayesi değildir; bir nefesin, bir isyanın ve bir efsanenin kaydıdır.
Anadolu coğrafyası, 16. yüzyılın başlarında, iki büyük gücün —Osmanlı'nın demir disiplini ile Safevi'nin manevi coşkusu— arasında sıkışıp kalmıştı. Bu toprakların sırtında, sadece ağır vergilerin yükü değil, aynı zamanda inanç farklılıklarının keskin kılıcı vardı. İşte bu fırtınanın tam ortasında, Sivas'ın Banaz köyünde, adı Hızır olan bir çocuk büyüdü.
Hızır, elindeki sazın tellerini titreterek, yoksul halkın sessiz çığlığını gökyüzüne taşıyan bir âşık oldu. O, deyişlerini sadece Hakk aşkına değil, aynı zamanda adalet aşkına söyledi. Pir Sultan Abdal adını aldığında, O, artık bir kişi değil, ezilen milyonların umudu, Kızılbaş inancının yılmaz sesiydi. O, sadece sazıyla değil, ruhuyla direnen bir Sultan'dı.
Bu roman, Pir Sultan'ın sadece Şah İsmail'e olan bağlılığını değil, aynı zamanda dostluktan zalimliğe geçen kader ortağı Hızır Paşa ile olan trajik yüzleşmesini de anlatır. Bir yanda makam, güç ve ferman; diğer yanda inanç, onur ve bir halkın sesi... İki Hızır'ın yolları, kaçınılmaz olarak Sivas'ın soğuk meydanında kesişecekti.
Bu eser, bize, bir dervişin dar ağacındaki son anında bile inancından dönmeyişini, bedeninin yok oluşunun ise ruhunun sonsuzluğa sırrına karışmasıyla sonuçlanışını fısıldıyor.
Okuyucu, elindeki bu kitapta, Pir Sultan Abdal'ın yakılan sazının küllerinden yeniden doğan bir efsaneye, dört yüz yıldır Anadolu'da yankılanan ölümsüz bir nefese tanıklık edecektir.
Okuyacağınız her dize, bir isyanın tohumudur.