Mahallede herkes Mert’i tanırdı. Genç, başarılı bir grafik tasarımcıydı. Logoları, afişleri öyle etkileyiciydi ki, adı kısa sürede şehirde duyulmuştu. Ajanslar peşindeydi, sosyal medyada binlerce takipçisi vardı. Ama Mert’in bir kusuru vardı: Kibir. “Bu işin kralı benim.” derdi. Çalıştığı küçük ajanstaki ekip arkadaşlarını küçümser, fikirlerini dinlemezdi.

Bir gün ajansa Elif adında yeni bir stajyer geldi. Sessiz, mütevazı bir kızdı. Çizimleri sade ama etkileyiciydi. Bir proje toplantısında, büyük bir kafeterya zinciri için logo tasarımı tartışılırken Elif, Mert’in taslağına ufak bir öneri sundu. “Logodaki renk paletini biraz daha pastel tonlara çeksek, kahvenin sıcaklığını yansıtır.” dedi. Mert kahkaha attı. “Sen daha stajyersin, ne anlarsın? Bu logo zaten mükemmel!” dedi. Elif sustu ama önerisini not defterine karaladı.

Haftalar sonra, teslim tarihi yaklaşırken Mert’in logosu müşteriden döndü. Kafeterya zincirinin yöneticisi, “Bu logo çok keskin, kahve kültürünün samimiyetini vermiyor.” dedi.

Mert şaşkındı. İlk kez böyle bir eleştiri almıştı. Ajans patronu; “Başka fikir var mı?” diye sordu. Elif, çekinerek kendi logo taslağını gösterdi. Mert’in alay ettiği pastel tonlardan yola çıkarak hazırladığı tasarım, kahve çekirdeklerinin yumuşak kıvrımlarını ve sıcak bir atmosferi yansıtıyordu. Müşteri bayıldı, sözleşme kurtuldu. Elif tebrik edildi.

Mert, o akşam evde aynaya bakarken mırıldandı: “Belki de her şeyi ben bilmiyorum.” Ertesi gün Elif’ten özür diledi, onunla çalışmak istediğini söyledi. Elif gülümsedi; “Herkesin öğreneceği bir şeyler vardır, yeter ki kulak verelim.” dedi.

Mert, o günden sonra kibrini bir kenara bıraktı. Ekiple fikir alışverişi yaptı, daha iyi dinledi. Kafeterya zincirinin yeni şubelerinin görsellerini tasarlarken Elif’le omuz omuza çalıştı. Artık sadece yeteneğiyle değil, alçakgönüllülüğüyle de anılıyordu.

25.06.2025 Ermenek