Güneş, dar sokakta eski bir apartmanın camlarına süzülürken, Miray kahve fincanını elinde tutmuş, mutfak tezgâhına yaslanmış düşünüyordu. Ev sessizdi, sadece dışarıdan gelen martı sesleri ve ara sıra geçen arabaların uğultusu vardı. Masanın üzerinde açık kalmış bir defter, kalem ve bir bardak soğumuş çay duruyordu.

Son bir yıl, Miray için bir rüya gibiydi; ama güzel bir rüya değil, daha çok uyanmak istediği, karmakarışık bir rüya. Bir yıl önce, her şey farklıydı. Üniversiteyi bitirmiş, hayalleriyle dolu bir valizle şehre taşınmıştı. "Şimdi her şey başlayacak." diyordu kendi kendine. Ama hayat, onun planladığı gibi akmamıştı. Yeni bir işte, hiç tanımadığı bir sektörde bulmuştu kendini.

İlk günler, her şeyin geçici olduğunu düşünerek dayanmıştı. "Biraz sabredersem, asıl yapmak istediğim şeye ulaşırım," diye avunuyordu. Ama günler haftalara, haftalar aylara döndü. Her sabah aynı endişeyle uyanıyor, her akşam yorgun bir şekilde eve dönüyordu. İş yerinde öğrendiği şeyler, ona bir şeyler katıyordu belki, ama ruhu hep başka bir yerdeydi. Hayallerinin gölgesinde, yanlış bir yolda yürüyormuş gibi hissediyordu.

Yine de bu süreçte güzel şeyler de olmuştu. Mesela, iş yerindeki çay molalarında tanıştığı Zeynep, onun sakin gülüşü, her şeyi bir anda hafifletiyordu. Ya da karşı masada oturan Emir, her şeye rağmen espri yapmayı bırakmayan, Miray’a “Boş ver, her şey geçer.” diyebilen biriydi. Bu insanlar, Miray’ın zor günlerinde birer ışık olmuştu. Ama yine de, içindeki o boşluk hissi geçmiyordu. Onun duyduğu özlem, sadece uzak bir şehirde bıraktığı ailesi ya da arkadaşları için değildi; kendi eski haline, o umut dolu, her şeye inanan Miray’a duyduğu özlemdi.

Bir sabah, kahvesini yudumlarken karar verdi. “Yeter!” dedi kendi kendine. “Bu böyle gitmez.” Defterini aldı, bir liste yapmaya başladı.
İlk madde: “Kendime dürüst olacağım.”

İkincisi: “Hayallerime bir adım daha yaklaşacağım.”
Üçüncüsü: “Korksam bile deneyeceğim.” Liste uzayıp gitti. Her bir madde, ona biraz daha güç veriyordu. Belki hemen her şey değişmeyecekti, ama bu bir başlangıçtı.

O gün, bulaşıkları makineye dizerken, bir şarkı mırıldanmaya başladı. Uzun zamandır ilk kez, içindeki ağırlık biraz olsun hafifledi.
Hayat, ona bir ders vermişti: Hayallerin peşinden koşmak kolay değildi, ama pes etmek de ona göre değildi. “Bir sonraki adım,” dedi Miray, gülümseyerek. “Bir sonraki adım.”

05.07.2025 Yukarı Çağlar
Kültür Bakanlığı Halk Şairi