Hikaye 7: Gölün En Sessiz Kurbağası Zıpzıp
Yazar: Hüseyin TURHAL
Gölün kenarındaki sazlıklar arasında, yüzlerce kurbağa yaşardı. Onların en sevdiği şey, akşam güneşi batarken hep birlikte koroya katılıp yüksek sesle “VRAK VRAK! VRAK VRAK!” diye bağırmaktı.
Ancak bu kurbağalar arasında biri vardı ki, sesi diğerlerinden çok farklıydı: Zıpzıp.
Zıpzıp bağırmaya çalıştığında, sesinden sadece ince, kısık bir “vrik vrik…” sesi çıkardı. Neredeyse bir fısıltıydı.
Diğer kurbağalar Zıpzıp ile dalga geçerdi:
“Hey Zıpzıp! Ne oldu? Ses tellerini mi yuttun?”
“Koro seni duyamıyor! Biraz daha bağır!”
Zıpzıp, utanırdı. Kendini ormanın en sessiz, en önemsiz kurbağası hissederdi. Bu yüzden, akşam korosu başladığında, o herkesten uzakta, sazlıkların en içine saklanırdı.
“Keşke benim de diğerleri gibi güçlü, yankılanan bir sesim olsaydı,” diye iç çekerdi.
Bir akşam, ormanın karanlığı gölün üzerine çökerken, kurbağa korosu en güçlü VRAK VRAK şarkısını söylüyordu. O kadar yüksek sesliydiler ki, etrafta olan biteni duymuyorlardı.
Zıpzıp, her zamanki gibi sazlıkların derinliklerinde oturuyordu. Diğerlerinin gürültüsünden uzak olduğu için, kulakları çok daha iyi duyuyordu.
Birden, sazlıkların arkasından gelen hafif, tıkırdayan bir ses duydu. Bu ses, ne bir böceğin vızıltısı, ne de rüzgarın hışırtısıydı.
Sanki bir şey, avlanmak için çok dikkatli adımlarla yaklaşıyordu.
Zıpzıp, gözlerini açtı ve o karanlıkta bile fark edilen iki büyük, yuvarlak parlak sarı göz gördü.
Bu, Gölün Avcısı, büyük ve sessiz Baykuş Ceylan’dı!
Baykuş Ceylan, kurbağa seslerinin gürültüsünden faydalanarak, sazlıklara doğru kayıyordu. Eğer kurbağalar onu fark etmezse, birçoğu tehlikeye girecekti.
Zıpzıp paniğe kapıldı. Hemen bağırmalıydı! Ama sesi... sesi çok kısıktı.
Yine de denedi. Bütün gücüyle bağırdı: “Vrik vrik! Tehlike!”
Diğer kurbağalar şarkı söylemekle o kadar meşguldüler ki, hiçbiri Zıpzıp’ın o kısık sesini duyamadı.
Zıpzıp’ın aklına bir fikir geldi. Baykuş Ceylan çok yavaş hareket ediyordu. Diğer kurbağalar gürültüden dolayı onu duyamıyorsa, Zıpzıp sessizliğin gücünü kullanmalıydı.
Zıpzıp, hızla sazlıklardan fırladı ve en yakındaki kurbağanın (Koro Şefi Vrak’ın) yanına zıpladı. Vrak, bağırmakla o kadar meşguldü ki, Zıpzıp’ı görmedi bile.
Zıpzıp, Vrak'ın kulağına doğru yaklaştı ve tüm gücüyle, ama yine de bir fısıltı gibi, "BAYKUŞ GELİYOR! HEMEN SESSİZ OL!" diye bağırdı.
Bu sefer, Vrak şarkı söylemek için durduğunda, o kısık sesi duydu. Vrak’ın sesi aniden kesildi.
Vrak sessiz kalınca, tüm koro da ne olduğunu anlamak için sessizleşti.
Göl bir anda derin bir sessizliğe büründü.
O sessizlikte, bütün kurbağalar, sazlıkların arasından yaklaşan Avcı Baykuş Ceylan’ın çok yavaş ayak seslerini duydular!
Bütün kurbağalar, bir saniye bile beklemeden suyun altına daldılar ve güvende kaldılar. Baykuş Ceylan, avlanamadan aç bir şekilde ormandan uzaklaşmak zorunda kaldı.
Tehlike geçtikten sonra, bütün kurbağalar sudan çıktı. Hepsi, Zıpzıp'ın etrafında toplandı.
Vrak, mahcup bir sesle, “Zıpzıp,” dedi. “Bizim gürültümüz bizi neredeyse tehlikeye atacaktı. Ama senin o kısık sesin… Senin sessizliğin sayesinde kurtulduk.”
O gün, Zıpzıp gururla gülümsedi. Anladı ki, güçlü ve yüksek sesli olmak her zaman en iyisi değildi. Bazen en önemli anlarda, en sessiz ses en çok işe yarayandı.
Zıpzıp’ın sesi farklıydı, ama bu onun bir kusuru değil, onu diğerlerinden ayıran özel yeteneğiydi. O günden sonra Zıpzıp, koro başladığında en önde oturuyor, gerektiğinde sessizliğiyle arkadaşlarını koruyordu.
Verilmek İstenen Mesaj:
Herkesin farklı özellikleri vardır ve bu bizi özel yapar. Farklılıklarımızdan utanmak yerine, onların bize verdiği gücü keşfetmeliyiz. Bazen en sessiz kişi, en önemli kahraman olabilir.