Hikaye 3: Kıpırdayan Taş ve Minik Kertenkele
Yazar: Hüseyin TURHAL
Şehrin gürültüsünden uzakta, yemyeşil bir bahçe vardı. Bu bahçenin meraklı ve dikkatli bir sakini vardı: Sekiz yaşındaki Ece.
Ece, bahçede saatlerce oynayabilir, toprağı kazabilir ve çiçekleri inceleyebilirdi.
Ece'nin en sevdiği yer, bahçenin güney tarafındaki büyük, güneş gören kaya parçalarının olduğu köşeydi.
Bir öğleden sonra, Ece elinde büyüteciyle bu köşede dolaşıyordu. En büyük ve en düzgün kayanın üzerinde durdu. Bu kayanın rengi soluk griydi ve üzerinde biraz yosun vardı.
Ece, o gün garip bir şey fark etti. Kayaya yaklaştığında, sanki kaya çok az da olsa kıpırdamış gibiydi.
“Acaba rüzgar mıydı?” diye düşündü.
Birkaç dakika sonra tekrar baktı. Yine aynı şey! Kayaya dikkatlice baktı. Ece'nin gördüğü şey, bir anda kayboluyordu.
Ece, kayanın yanına sessizce çömeldi ve hareket etmeden beklemeye başladı. Sabırla, bir dedektif gibi, gözlerini kayadan ayırmadı.
Güneş, kayayı iyice ısıtmıştı. Beş dakika, on dakika geçti... Ece bekledi.
Sonunda, kayanın sağ kenarından, çok yavaş bir şekilde küçücük bir baş uzandı. Başın hemen ardından, incecik bir kuyruk ve dört küçük ayak göründü.
Bu bir taç değildi! Bu bir kertenkeleydi!
Minik kertenkele, gri ve pütürlü derisi sayesinde kayanın rengiyle tıpatıp aynıydı. Eğer hareket etmeseydi, onu görmenin imkanı yoktu. Kertenkelenin adı Saklan'dı.
Saklan, kış uykusundan yeni uyanmış, güneşin sıcaklığını içine çekmek için dışarı çıkmıştı. Bütün kış, o büyük kayanın altındaki çatlakta uyumuştu.
Ece çok şaşırdı. "Kıpırdayan Taş"ın sırrı çözülmüştü!
Saklan, güneşlenirken yavaşça hareket ediyordu. Ece, onu ürkütmekten korktuğu için ses çıkarmadı, sadece gözlemledi.
Gözlemledikçe, Ece çok ilginç şeyler öğrendi:
Saklan, bir anlık hızla dilini çıkarıp bir sineği yakalıyor ve tekrar taş gibi hareketsiz kalıyordu.
Tehlike hissettiğinde, hemen kayanın altına geri kayıyor ve bir daha görünmüyordu.
Sırtındaki desenler, topraktaki küçük çakıl taşlarına o kadar benziyordu ki, doğanın ona harika bir kamuflaj armağan ettiğini anladı.
Ece, o güne kadar kertenkelelerin sadece hızlı koştuğunu düşünüyordu. Ama şimdi, Saklan'ı izleyerek, onun ne kadar sabırlı ve akıllı bir avcı olduğunu görmüştü.
Ece, büyütecini yavaşça indirdi. Gülümsedi. O gün, bahçede sadece oyun oynamamıştı; öğrenmişti.
Annesi yanına gelip, “Ece, ne yapıyorsun canım?” diye sorduğunda, Ece sessizce elini uzattı.
“Anne,” diye fısıldadı. “Burada bir kaya var. Ama o sadece bir kaya değil. O, Minik Kertenkele Saklan’ın güneşlenme yeri. Ve eğer dikkatlice bakarsan, o kıpırdayan bir taşa dönüşüyor.”
Annesi gülümsedi ve Ece’nin elini tuttu.
Ece, o günden sonra, bahçedeki hiçbir şeyin göründüğü kadar basit olmadığını biliyordu. Bir dal parçası bir böceğin evi olabilirdi. Bir yaprak, bir tırtılın yemeği olabilirdi. Ve gri, sıradan bir taş, ormanın en usta avcılarından birini saklayabilirdi.
Ece, dünyayı sadece görmekten öte, gerçekten bakmayı öğrenmişti.
Verilmek İstenen Mesaj:
Doğadaki her şeyin bir sırrı vardır. Eğer acele etmez, dikkatle bakarsan ve sabredersen, çevrendeki küçük detayların aslında ne kadar büyük ve ilginç hikayeler sakladığını keşfedebilirsin.