Nasıl İman Ettim
II. Bölüm: Borç, Büyü ve Çaresiz Yakarışlar
Hüseyin’in Kayaşehir’deki inşaatın çatısında taşıdığı görünmez yük, artık ruhunun kumaşı haline gelmişti. Sırtındaki bu kambur, sadece iş yorgunluğu değil, büyük bir borç batağının acımasızlığıydı. Borç, her telefon ziliyle, her kapı vuruşuyla onu tehdit eden, nefesini kesen bir varlıktı.
Maddi yıkım, sosyal ve ruhsal yıkımı da beraberinde getirmişti. O, kimseye kötülük düşünmezdi, ama çevresi ondan kaçıyordu. İş arkadaşları arasında dışlanmıştı. Hüseyin’in yanına yaklaştıklarında, bir uğursuzluk veya iticilik hissettiklerini söylüyorlardı. Herkese itici geliyor oluşunun, kendi iradesi dışında gerçekleştiğini hissediyordu.
Bu sistematik yıkım, en iyi niyetle elini attığı her işin aynen kuruması durumu, onu manevi bir inanca itti. O, bu sıkıntıların, kendisini sevmeyenlerin yaptığı kötü büyü veya sihir sonucu olduğuna inanıyordu. Yaşadığı çok zor yoksulluk ve parasızlık çilesinin tek açıklaması buydu.
Tek yapabildiği, gece gündüz dua okumak oldu. Yatakta, beton duvarlara fısıldıyordu: “Tanrım, beni bu ızdıraptan kurtar. Üzerimdeki bu lanetli ağırlığı, bu kötü enerjiyi kaldır.” Yakarışları, cevapsız kalıyordu.
Tam da bu umutsuzluğun en koyu olduğu anda, yorgun parmakları telefon ekranını kaydırırken, diğer tüm gürültüden ayrılan bir davet belirdi. Üzerinde yumuşak bir ışıkla aydınlanmış, açık bir kitap vardı: "Ücretsiz İncil Kitabı Gönderiyoruz, Can Kurtaran Kilisesi." Hüseyin, çaresizliğin verdiği bir içgüdüyle mesaja tıkladı.