Beni yutan o ayna,
Artık önümde değil.
Senin ışığın sandığım şey,
Sadece benim yansımamın
Senin camında çarpıtılışıymış.
Bir zamanlar sanıyordum ki,
Senin ilgi kırıntıların
Benim var olma sebebim.
O sevgi bombardımanı denilen sağanak,
Aslında üzerime yağdırdığın zehirli bir tohumdu.
Benden beslen, benden yücel, benden al.
Söz hakkım yoktu, sadece alkışlamalıydım.
Senin gölgende yürürken,
Kendi adımı unuttum.
Kendi sesimi duyamadım.
Çünkü senin dramın,
Senin sahnen,
Tek perdelik hayat oyunun
Öylesine gürültülüydü ki.
Oysa şimdi, bak!
Senden kurtuldum.
Ne o sessiz muamele,
Ne o gaz lambası yalanları,
Ne o sürekli "yanlış olan sensin" fısıltıları.
Artık ruhumun duvarlarına çarpmıyor.
Zincirlerim nerede?
Onları attım.
Benim öz değerim nerede?
Onu geri aldım.
Benim ben nerede?
O, karanlıkta sakladığın köşeden çıktı.
Şimdi hava daha hafif.
Güneş daha gerçek.
Belki yara izlerim var,
Ama biliyorum, onlar hayatta kalma madalyalarım.
Güle güle, boş çukur.
Güle güle, yalan tanrısı.
Artık sadece kendi nefesimi dinliyorum.
Ve o diyor ki:
"Özgürsün."