Sana her şeyimi verdim.
Gerçekten, her şeyimi.
İçimde sakladığım en taze umutları,
gelecek hayallerimin en keskin köşelerini.
Elimi uzattım, kalbimi açtım,
kendimi avuçlarına bıraktım.
Ve sen...
Sen o küstah, o narsist sevgilim,
aldın, yedin, tükettin.
Doyumsuz bir iştahla,
hiçbir şeyi bırakmadın.
Sonra, miden bulanmış gibi,
sessizce benden kaçtın.
Tıpkı biten bir oyunun ardından
sahneyi terk eden bir aktör gibi.
Ne bir veda, ne bir pişmanlık.
Sadece o soğuk, kibirli sırtını gördüm.
Sanki ben, bir kullan-at eşyaydım,
işi bitince kenara atılan.
Ne büyük bir aşağılama!
Ne zalim bir kayıtsızlık!
Şimdi benden kaçtın,
ama nereye kaçacaksın?
O aldığın parçalar,
senin her attığın adımda,
senin ruhunu tırmalayacak.
Çünkü sen, gerçek bir şeyi
hiçbir zaman tutamadın.
Sadece kendini sevdin,
kendi gölgende dans ettin.
Ben, burada, bu boşlukta duruyorum.
Yorgun, evet. Kırılmış, şüphesiz.
Ama o küstah kaçışın,
bana en büyük hediyeyi verdi.
Gözlerimi açtı.
Artık biliyorum;
kaybettiğim sen değildin.
Kaybettiğim, senin yalanın ve
benim saf inancımdı.
Ve ikisi de geri kazanılabilir.
Senin aksine, ben yeniden doğabilirim.
Git.
Ve o kaçışın utancıyla yaşa.