Her şeyimi aldın, değil mi?
O narsist elinle uzandın,
içimdeki her pırıltıyı çaldın.
Gülüşümü, inancımı,
kendime olan en küçük güven kırıntısını.
Doyumsuz sevgilim,
bir kara delik gibiydin.
Ne kadar ışık versem, o kadar
daha da karanlığa gömüldün.
Beni tükettin, emdin,
bir kuru yaprak gibi bıraktın rüzgara.
Şimdi gittin.
Uzaklaştın.
Ve ben, geride kalan,
bir enkazın ortasındaki
hayalet gibiyim.
Eskiden durduğum yerde,
şimdi yalnızca soğuk bir boşluk var.
Beni bir ayna yaptın kendine,
sadece kendi yansımanı sevmek için.
Benim varlığım, senin
büyüklüğüne bir sahneydi.
Ve perde kapandı.
Ama bak, bir şeyi almayı unuttun.
O aldığın her şeyin küllerinden
doğan o küçük, inatçı fısıltıyı.
'Ben buradayım.'
O boşlukta bile,
yeniden filizlenen o çıplak gerçeği.
Sen gittin, ve ben
ilk defa, gerçekten
kendi kendime kaldım.
Yansımam olmadan,
sahnen olmadan.
Ve anladım ki,
aldığın her şey, aslında
hiçbir zaman gerçekten senin değildi.
O boşluk, yeniden dolacak.
Ama bu kez,
senin gölgenle değil,
benim kendi ışığımla.
Hoşça kal,
ve o hiç doymayacak olan ruhuna
iyi bak.