Bir rüzgar gibi,
Beklenmedik bir anda
Gönlümün bahçesine estin.
Ne varsa kök salmış, ne varsa yeşermiş,
Hepsini bir kasırga hızıyla,
Kendi döngüne çektin.
Her şeyimi yele verdin.
Bir kuru yaprak bile kalmadı
Tutunacak dalımda.
Narsist sevgili,
Adın dudaklarımda buz kesiği.
Gözlerin ayna...
Yansıttığı tek şey
Kendi bitimsiz, doymak bilmez hayaletin.
Ben, sadece bir dekor,
Sahnenin boş bir perdesiydim.
Alkışın sana, ışıkların sana,
Tüm nefesim, senin şişkin egona
Yedek bir oksijen tüpüydü.
Biliyorum şimdi,
Senin sevgilin yoktu.
Senin sadece hayranların vardı.
Şimdi, rüzgar dindi.
Sessizlik...
Yere düşen bir kum tanesi kadar ağır.
Dağıttığın toz bulutu yavaşça çöküyor.
Ve ben ilk kez,
Kendi gökyüzümün rengini görüyorum.
Artık yel senin değil.
Yel, beni özgürlüğe taşıyan kanadım