Seni hep affettim, kalbim yorgun bir liman gibi,
Her fırtınandan sonra sana açtım kapımı.
Kaç kere "son" dedim, kaç kez sustum,
Belki düzelirsin diye, kendimi umuda astım.
Sana hep şans verdim, son bir umut kırıntısıyla,
"Bu sefer farklı," diye fısıldadım kendi kulağıma.
Oysa sen, dönüp dolaşıp aynı hatayı yaptın,
O yabani, o doymak bilmez narsist ruhunla.
Benden aldın, her şeyi, sessiz ve usulca.
Huzurumu, inancımı, ışığımı çaldın.
Verdikçe tükendim, sevdikçe azaldım,
Senin boşluğun, benim içime doldu.
Sonra benden uzaklaştın, ruhu bozuk sevgili.
Uzaklaştın, çünkü ben, artık verecek bir şey değildim.
Kendi karanlığına çekildin, beni unuttun,
Sanki hiç yaşanmamış gibi, beni yok saydın.
Şimdi anlıyorum; sen, bir hastalık gibiydin.
Tekrar etmeye mahkûm, bir döngü, bir lanet.
Ve ben, o döngüden çıkmak için geç kaldım,
Ama nihayet o zinciri kırdım.
Yabani narsist, kalbi bozuk sevgili,
Artık ne affım var, ne de şansım.
Sen, kendi yalnızlığının aynasında kal,
Ben, senden uzakta, kendimi bulacağım.