Gözlerin, o derin, dipsiz göller,
Hep kendini seyreder, başkasını değil.
Senin için dünya, sadece bir sahne,
Ve bizler, alkışlayan sessiz figürler.

Her sözün, bir mücevher, değerli ve eşsiz,
Kimsenin itirazına tahammülün yok.
Güneş bile sana bakar, hayran ve çaresiz,
Kendi ışığınla kör ettin her şeyi, bak.

Ben mi? Ben, o büyük tablonun arka planı,
Gölgeni uzatan, sesini yansıtan duvar.
Varoluşum, senin kusursuz zaferan
Hikâyende, adı geçmeyen sadık bir nefer.

Oysa bazen, o cilalı yüzey çatlıyor sanırım,
Bir anlık boşlukta, ürkek bir bakış.
Ama hemen toparlarsın, kalkanın kalın,
Ve yine kendine döner, o donuk alkış.

Senin aşkın, bir sanat eseri kadar soğuk,
Ulaşılamaz, sadece seyirlik bir şölen.
Benim kalbim mi? O, sana adanmış bir tutuk,
Kendini sevmekten vazgeçmediğin sürece ölen.