Ben o aynadaki suret, parıltılı ve eksiksiz,
Kendi evrenimde dönen tek yıldız, eşsiz.
Sana yansıyan her ışık, benim lütfum, benim eserim,
Sen sadece bir gölge, varlığım için gerekli.
Vicdan dedikleri o ince sızı mı?
Bir maske altından izlediğim komik bir yazı.
Bana dokunmaz, bana işlemez o küf yeşili leke;
Çünkü ben, kusurun olmadığı, mükemmelliğin tekiyim.
Senin acıların mı? Onlar benim sahnemin dekoru.
Gözündeki yaşlar, benim güç gösterimin gururu.
Senin hatan, senin eksikliğin, hep sensin suçlu olan,
Ben sadece düzenleyici, dengeyi koruyan.
Ama bazen, en tenha, en loş köşede,
Bir fısıltı... Bir çatlak... O boşluk denen yerde.
Bir anlık titreme, bir anlık o buz kesen korku:
Ya bu rol biterse? Ya düşerse gölgemin onuru?
İşte o an, vicdanın ipliği gerilir, görünmez,
Hemen seni çekerim yanıma, suçlarım amansız.
Senin utancın, benim kaçışım, benim can simidimdir.
Ben vicdanlı değilim, ustasıyım vicdanı kullanmanın,
Tekrar o parlak, o mağrur maskeye sarılırım.
Ben narsist, sensiz bile tam, ama sensiz asla tatmin olmayan.