Öykü 4: Renkleri Kaybolan Kelebek
Güneşli bir çiçek bahçesinde, binlerce rengarenk kelebek yaşıyordu. Kanatları kırmızı, mavi, yeşil ve sarının en parlak tonlarına sahipti. Bu ailenin en küçüğü ise Mina adında bir kelebekti.
Mina'nın kanatları ne yazık ki hiç renkli değildi. Sadece bembeyazdı. Diğer kelebekler ona kötü davranmıyorlardı, ama Mina kendini onlardan farklı hissediyordu. "Keşke benim de kanatlarım pırıl pırıl olsa," diye iç geçirirdi.
Bir öğle vakti, gökyüzü aniden karardı ve şiddetli bir yağmur başladı. Rengarenk kelebekler, kanatlarındaki boyaların akmasından korktuğu için telaşla sığınacak yer aramaya başladı. Kırmızı Kanatlı, büyük bir yaprağın altına girmeye çalıştı ama yer çok dardı.
Mina ise bembeyazdı. Fark edilmekten korkmadan, yağmurun altında uçmaya başladı. Beyaz kanatları, tıpkı gökyüzündeki bir bulut gibi, onu çevreleyen sisin içinde neredeyse görünmez oldu.
Mina, hızla diğer kelebeklere tek tek haber ulaştırdı. "Beni takip edin! Şu eski meşe ağacının kovuğu güvenli!" diyerek onları yönlendirdi. Beyaz kanatları sayesinde kimse onu fark etmeden, tehlikeli bölgelerden geçip tüm kelebekleri güvenli bir şekilde büyük ağacın kovuğuna taşıdı.
Yağmur dindikten sonra, kelebekler kovuktan çıktı. Hepsi Mina'ya koştu. Kırmızı Kanatlı, "Mina, bizi sen kurtardın! Senin beyazlığın, bizi yağmurda sakladı ve en hızlı hareket edeni sen oldun!" dedi.
Diğer kelebekler de onayladı. "Sen en özelimizsin! Renkli olmak önemli değil, farklılığınla başkalarına yardım edebilmek önemli!"
Mina, o an anladı. Bembeyaz kanatları, onu yalnızlaştırmamıştı, aksine onu özel yapmıştı. Mina, kendisi olmanın ve farklılıklarını sevmenin, dünyadaki en güzel şey olduğunu öğrenerek, beyaz kanatlarıyla bahçenin üzerinde neşeyle süzüldü.