Adı: Luna Yıldızhan
Yaşı: 17
Gizli güç: İnsanların kalbine dokunduğunda geçmişlerini görebiliyorsun (ama her defasında senin de canın yanıyor...)
Hedefin: Kaybolan ikiz kardeşini bulmak. Onu son gören kişi... okulun en havalı çocuğu: Atlas Demirsoy.

SAHNE 1

Gözlerin Atlas’la buluşur. O sana soğuk bakar ama bir anlığına... bir anlığına acı çeker gibi olur.

Atlas:

“Seni hâlâ neden burada tutuyorlar, Luna? O artık geri dönmeyecek.”

Luna gözlerini Atlas’ınkine kilitlersin.
Sınıftaki uğultu donar.
Sesin titremeden, ama gözlerin dolu dolu söylersin:

“Senin o gece orada olduğunu biliyorum. Bana doğruyu söyle Atlas.”

Atlas önce geri çekilir. Gözleri büyür. Kalbi sanki bir an durur.
Sonra bakışlarını kaçırır.

Atlas:

“Ben... seni korumak için oradaydım.”
“Ama... onu ben götürmedim. O geldi.”


O mu?
Kim bu "O"? Hemen üzerine yürürsün.
Atlas devam eder:

“Senin bilmediğin biri var, Luna. Kardeşin... aslında o kadar masum değildi.”

SAHNE 2


Luna (sen), dudaklarını sıkarak Atlas’a yaklaşırsın. Gözlerin dolu ama güçlüsün.
Sesin fısıltı gibi çıkar ama binlerce ton ağırlığında:

"Demek ki gördün... Ama nasıl? Demek ki oradaydın..."

Koridordaki herkes susmuştur.
Atlas bir adım geri gider. Eli titremeye başlar.

Atlas:

“Hayır... ben... sadece onu takip ettim... o seni arıyordu... ama sonra birden—”

Sen sözünü kesersin.

“Yeter! Herkesin bir oyunu var ama ben... ben sadece gerçeği istiyorum!”

SAHNE 3

Atlas’ın kaçamak bakışları arasında sen bir adım öne çıkarsın.
Sesin bu sefer daha alçak ama çok daha keskin...
Gözlerin Atlas’ın gözlerine saplanmış gibi:

"Peki... demek ki beni arıyordu.
O zaman... neden onu takip ettin?"

Atlas yutkunur. Cevap veremez. Yüzü solmuştur.

Sınıfın camından bir yıldırım çakar.
Arka fonda acıklı bir müzik başlar:
🎻 “Ah neler oldu, kalbim doldu…”

Atlas titreyen sesiyle konuşur:

“Çünkü... çünkü senin kim olduğunu biliyordum Luna.
Ve o gece... onun sana zarar vermesinden korktum.”

Ve 2 yıl geçer

KAYIP MİRASIN SIRRI

Luna, kardeşinin kayboluşundan sonra eline eski, tozlu bir günlük geçer. Günlükte, kardeşinin gizemli bir “kayıp miras”dan bahsettiği yazmaktadır.
Ama günlükteki notlar bir şifreyle yazılmıştır!
Ve o mirasın peşinde yalnızca sen ve Atlas değil, gizemli bir “Gölge” de
vardır kim olduğu bilinmeyen, karanlık maskeli biri.


Yeni Karakter: GÖLGE

Her zaman gece yarısı belirir.

Sesini hiç duymazsın, sadece gölgesi vardır.

Hedefi: Kayıp mirası bulmak ve Luna’yı durdurmak.


Luna, günlüğü elinde tutuyor. Yanında Atlas var ama gözleri arka sokaklardan gelen gölgeye takılıyor.

Atlas:

“O da mı peşimizde?”

SAHNE 4 – Güven ve İhanet Kesişimi

”atlas gel seninle bir iş biliği yapalım”

Luna, Atlas’a sert ama kararlı bakar:

“Atlas, sana güvenmiyorum. Ama eğer benimle çalışmak istiyorsan, birlikte şifreyi çözmek için gerçek bir plan yapmalısın.”

Atlas hafifçe başını sallar, gözlerinde bir parıltı belirir:

“Tamam, Luna. Güvenini boşa çıkarmayacağım. Ama önce birbirimize karşı dürüst olmalıyız.”

Bir anda koridorun köşesinden bir fısıltı duyulur...
Gölge sessizce yaklaşıyor.

🎬 SAHNE 5 – Kaçış ve Gerilim

Luna hızlıca koridordan çıkar, kalbin deli gibi atıyor.
Atlas , aşkın ve tereddütlü, ama senin kararlılığın karşısında peşinden geliyor.

Atlas:

“Bekle! Eğer bu gölge benim ortağım değilse... birlikte hareket etmeliyiz. Kaçmasına izin vermeyiz.”

Gölge, karanlık bir sokağın köşesinde bekliyor.
Bir an için duruyor, sonra hızla karanlığa karışıyor.

🎬 SAHNE 6 – Gölgeyle Karşılaşma

Luna , karanlık sokakta gölgeye yaklaşır, gözlerin yıldız gibi parlar.
Sesin sert ve kararlı:

“Neden buradasın? Ne istiyorsun benden ve bu kayıp mirastan?”

Gölge, hafifçe başını çevirir, uzun siyah pelerini rüzgarda dalgalanır.
Karanlık bir tonla cevap verir:

“Senin peşindeyim çünkü... geçmişin sırlarını saklıyorsun.
Ama sadece sen değil, herkes bu oyunun parçası.”

“Biliyordum Atlas’ta bu işin peşindeydi”

Gölge, yüzünü hafifçe gülümseyerek sana döner:

“Senin sezgin keskinmiş, Luna. Evet, Atlas da bu oyunun içinde.
Ama kimseye güvenme. Özellikle ona.”

Senin gözlerin daralır, içindeki öfke alevlenir.
Sesin buz gibi soğuk:

“Demek her ikiniz de... beni kullandınız.”

Gölge.

“Kullanmak mı? Hayır, yönlendirmek dedik biz buna.

SAHNE 8 – Güçler Birleşiyor

Luna gözlerinde kararlılıkla gölgeye bakarsın:

“Gel, seninle iş birliği yapalım. Sen Atlas’tan benim intikamımı al, ben de sana mirasın tamamını veririm.”

Gölge kısa bir süre sessiz kalır, sonra derin bir nefes alır:

“Peki Luna... Senin güvenin karşılığını vereceğim. Ama unutma, bu yolda dostluğun bedeli ağırdır.”

Atlas habersizdir, ikiniz şimdi plan kurmaya başlarsınız.

🎬 SAHNE 9 – İNTİKAM VE KORKU

Gölge, karanlık sokakta kararlı adımlarla yürür, yanında sen, Luna.
Planınız hazır: Atlas’ı tuzağa düşürüp korkutacak, ardından pencereden aşağı atacaksınız.

Atlas, dar koridorda sıkışır, gözleri korkuyla büyür.
Gölge soğuk bir sesle:

“Kaçış yok, Atlas. Şimdi her şey ortaya çıkacak.”

Sen yanına yaklaşır, sessizce fısıldarsın:

“Bu, yaptıklarının bedeli.”

Atlas dengesini kaybeder, pencereden aşağı düşer!
Ama aşağıda... yumuşak bir kitap yığını vardır, alevler yavaşça yükselmeye başlar.
Atlas yanarken çığlık atar, dramın zirvesi yaşanır.

🎬 SAHNE 10 – KURTARILIŞ VE AŞK

Atlas, kitapların arasında yanarken duman yükselir. Tam o sırada gölge karanlıkta parıldamaya başlar.
Birden ışık saçan yakışıklı biri belirir, gözleri sevgi dolu ama güçlü.

Gölge:

“Luna, seni kötü ruhtan kurtarmaya geldim. Artık özgürsün.”

Yakışıklı kişi (adını sen koy):
Yavaşça Luna’ya yaklaşır, elini tutar.

“Senin yanında olmak istiyorum, her an, her savaşta.”

Ve sonra... birbirlerine bakarlar, yavaşça öpüşürler. 🌹🔥