Muhammed Mustafa'ya (s.a.v.) Gazel

Şu Aşık Turhal'ın gönlünde yanan bir nur var,
O nur ki cihana rahmet, adı Muhammed’dir.
Gönlümüzün tacı, başımızın nuru o Server,
Zira bu âlemin sebebi, özü Ahmed’dir.

Kâinatın sevinci, yüzü nurlu şems ü kamer,
O’nun aşkıyla döner gökteki her bir teker.
İki cihanın güneşi, kalbi Hak’tan haber,
Gözümüzün nuru, sırr-ı kadîm Mahmud’dur.

Mekke’den doğdu ol güneş, zulmeti yırttı baştan,
Sözü baldan tatlı, yumuşak kalbi taştan.
O’na uymayanlar hep ayrılmış O’nun eşten,
Mü’minlerin rehberi, ebedi Hâmid’dir.

O ki Yetim idi, ama cümle yetime sahip,
Her daim fakirin yanında, gönlüne kâtip.
Mazlumun ahını duydu, oldu O’na talip,
Adaletin yayıcısı, şefaatkâr Mustafa’dır.

Yaralı kalplere merhem, dertlilere derman,
O’nun izinden gidenler bulur elbet aman.
Şirkten, küfürden uzak, Hak yolunda duran,
Şeriatın kurucusu, en güzel Nebî'dir.

Hira’nın sükûnetinde, vahye açtı sinenin,
Cebrail'le dost oldu, sırdaşı oldu dinin.
Miraca yükseldi, arşa değdi dizinin,
Makamı en yüce olan, yüce Resûl'dür.

Ashabına o önder, sözü hikmetle doluydu,
Her hali ibretlik, her adımı doğruydu.
Hakikat yolunun en doğru, en temiz suyu,
Ümmetinin kurtuluşu, aziz Habib’dir.

O’nun methini yazmakla bitmez bu divan,
Her harfi, her sesi kalbe sızan bir ferman.
Mübarek adı anıldıkça gönül olur handan,
Gönüllerin sultanı, Fahr-i Cihan Taha’dır.

Yüzü nûrdur, gözü sürme, saçı sanki rayhan,
Aşık Turhal der ki, O’nu sevmek bize meydan.
O’nun aşkıyla yaşamak, ahirette de ihsan,
Tüm peygamberlerin sonu, mührü Yasin’dir.

Ey can, O’nun şefaatini dile, O’na yakar,
O’nun Sünnet'iyle hayatını kur, kalbini yıkar.
Bu dünya geçer, O’nun sevgisi baki kalır, bakar,
Aşık Turhal’ın tek arzusu, O’na Yâr'dir.