Dâvûd-u Halîfetullah (Hükümdar Peygamber)
1.
O ki Halîfetullah'tır, taht kurdu yeryüzüne,
Adaletiyle hükmetti, ışık oldu her göze.
Zebûr verildi O'na, sesiyle dağlar coştu,
O'nun zikriyle dâim, canlar ulaştı öze.
2.
Câlût'un karşısına, çıktı bir genç yiğitti,
Sapan taşıyla vurdu, zalimin başını yitti.
Halkına cesaret verdi, korkuyu kalpten sildi,
O'nun imanı sağlamdı, büyük zaferler gitti.
3.
Demiri yumuşattı O, elinde hamur gibiydi,
O'nunla zırhlar ördü, kudretin büyük bir deliliydi.
Sanatı dahi ibadet, kazancı helâlinden,
O'nun bu mücadelesi, mü'minlere örnek bir diliydi.
4.
Sesinin güzelliğiyle, dağlar, kuşlar O'na eşlik etti,
Sabah akşam zikirle, kalbi Hakk'a yaklaştı, yetti.
Tesbihi göklere çıktı, huşû ile doldu âlem,
O'nun bu aşkı dâim, gönüllerde izini etti.
5.
Hükmünde adil oldu, her işi doğrulukla gördü,
Halkına hizmet için, nefsini öne sürmedi, ördü.
Peygamberlik ve krallık, iki ulu vazife,
O bu ağır yükü dâim, Hakk'ın yardımıyla taşıdı, sürdü.
6.
Ya Rab, bize de nasip et, O'nun sanatı gibi nûru,
O'nun zikri gibi coşkun, tertemiz bir duruşu.
Adaleti rehber kılmak, dildeki tek muradımız,
Bu ulu nebiye bağlılık, mü'min için huzuru.
7.
Ey Âşık Turhal, bu ilahi feyzi anınca,
Dâvûd'un sesine kulak ver, kalbin huzur bulunca.
O'nun yolundan yürü ki, kurtuluş sana nasip ola,
O'nun izinden git ki, Hakk'a yakın olunca.