Kortan karanlığa savrulurken, bedeni değil, hayatının çizgileri düşüyormuş gibi hissetti. Bu bir boşluk değildi; bir satır arasıydı. Yazarların bile unuttuğu o dar, kırık düzlük .

Ayakları yere değdiğinde gözlerini açtı. Önünde uçsuz bucaksız bir ova uzanıyordu: toprak yerine dağılmış kelimeler, rüzgâr yerine savrulan cümleler, gökyüzü yerine sayfa dokulu bir ışık vardı. Fakat bir şey eksikti; Erena’nın sesi, Zafir’in nefesi. Onların yokluğu Kortan’a bir boşluk gibi çökmüştü.

Derken, ovada bir hareket oldu. Harfler bir noktada toplanıyor, kıvrılıyor ve bir şekil alıyordu. Bir nefes gibi hafif bir rüzgâr, onu bir isme doğru itti. Kıvrılan harfler birleşti:
E… R… E…

Kortan’ın kalbi sıkıştı. “Erena…” diye seslendi. Harfler bir an için bir araya geldi, sonra yavaşça dağıldı. Yerlerine düşen kelimeler, onun yaşamının ve geçmişinin ne kadar parçalanmış olduğunu, hatıralarının ve umutlarının birbirinden kopuk hâle geldiğini söylüyordu.

Ardından hışırtılı, eski bir sayfanın iç çekişi gibi bir ses geldi: “Onları bulmak istiyorsan, önce kendi başlangıcına dönmelisin.”

Kortan çevresine bakındı. “Benim başlangıcım… nerede?”

Önünde hâlâ dalgalanan tozlu kelimeler bir yol oluşturuyordu; siyah mürekkeple kıvrılmış, kendi kendine okunur bir patikaydı bu.

Kortan adım attı. Mürekkep yolun üstünde hafifçe parladı. Her adımında geçmişinin gölgeleri beliriyordu: onu yazan yazarın odası, yarım bırakılmış bir cümle, sonunu getirmeye fırsat bulamayan bir el…

O yolun sonunda ince bir kapı yükseldi. Bu kez mürekkepten değil, kurumuş ve çatlamış bir kâğıttandı. Üzerinde tek bir satır vardı:

“Burada doğdun. Buradan kırıldın.”

Kortan nefesini tuttu. Kapıya dokunduğu anda…


---