"Evet!" diye fısıldadı Kiko, kararlı bir şekilde. "Geri dönemem! Parıltı Suyu'nu bulmalıyım. Yaprağımın parlaması gerekiyor!"
Baykuş, mor tüylü kafasını hafifçe eğdi ve gülümsedi. "Öyleyse, gitmen gereken yere acele etme. Bu patika, acele edenlerin yoludur ve acele, Parıltılı Yapraklar Ormanı'nda iyi bir rehber değildir."
Baykuş, Kiko'nun koluna doğru, daha doğrusu küçük bir dalına doğru, minik, kahverengi bir tohum uzattı.
"Bu tohum, sana sabretmeyi hatırlatacak. En parlak şeyler bile aniden ortaya çıkmaz, Kiko. Onların büyümesi zaman alır."
Kiko, tohumu dikkatlice aldı ve yaprağının hemen altına sakladı. "Teşekkür ederim, bilge baykuş," dedi. Sonra yeniden Pırıltı'nın peşine düştü.
Kırmızı Taşlı Patika, giderek daha dolambaçlı ve zorlu hale geliyordu. Etraftaki ağaçlar seyrelmiş, parıltıları azalmıştı. Patika, sonunda onları, yerin altından büyük bir uğultunun geldiği, karanlık bir mağaranın girişine getirdi.
"İşte burası!" diye heyecanla cıvıldadı Pırıltı. "Parıltı Suyu kaynağı bu mağaranın içinde saklı! Suyu bul ve hemen geri dön!"
Kiko, mağaranın ağzında durdu. İçerisi zifiri karanlıktı. Normalde parlak olan tüm ormanda, bu kadar karanlık bir yer görmek ürkütücüydü. Kiko, yaprağının parlamamasına ilk kez sevindi, çünkü parlasaydı bile bu karanlıkta sönük kalırdı.
Kiko, derin bir nefes aldı. İçeri girmek zorundaydı. Yaprağına dokundu, sonra da Baykuş'un verdiği sabır tohumuna dokundu.
"Hazır mısın?" diye sordu Pırıltı.
Tam o anda, mağaranın içinden büyük, gri ve yorgun görünümlü bir kurt çıktı. Kurt, mağaranın girişine yığıldı ve derin bir nefes aldı. Gözleri üzüntüyle doluydu.
"Ne arıyorsunuz burada, küçükler?" diye sordu kurt, sesi çatlak ve kısıktı. "Bu mağarada... hiçbir parıltı kalmadı."