Yürü...İçindeki aksak yürüyen ihtiyara rağmen..
Yürümek zorundasın,haydı yürü.. dedi bir seda kulaklarıma..
Yürüdüm dermansız dizlerime rağmen.Ahh bu hengâmenin içinde nerden başlayacağımı bilmeyen ben,herşeye rağmen yürüdüm..Ayaklarımın beni götürdüğü yere değil kalbimin huzur bulduğu yöne...
Teslimiyet bunu gerektirmiyor muydu..?Sorgusuz sualsiz,sebepsiz niçinsizler olmadan.
Ahh teslim olabilsem bende, bensiz benle..

Özlem çekiyoruz herbirimiz lakin neyi özlediğimizi bilmeden..Arıyor muyuz aranıyor muyuz,onu da bilmiyoruz..
Şunu söyleyeyim,
hepimizin ortak yönü aynı yöne yöneliyoruz..
Herbirimizi çağıran nida aynı ses,bana gel diyen o ses..İşte biz o sesin sahibini arıyoruz..Ve tuhaf olan Şah damarınızdan daha yakınım derken bize,biz O'nu bulamıyoruz. Bulduk mu yoksa bulduğumuzu mu sandık..Bence sandık..Öyle ki bu kadar dert,keder,isyan olur muydu..?Olmazdı...
O'nu bulan bıçağın keskin tarafına teslim oldu,O'nu bulan balığın karnında "affet beni" diye inledi..O'nu bulan zindanlarda dahi zikretti,Ve her O'nu bulan O'nu kaybetmekten korktu...
Biz hangisiyiz bunlardan...Eğdik başımızı,hiçbiri der gibi...
Nefsâni arzularımıza hep bi kılıf yerleştirdik..Oysa her bir imtihan adam etmek için vardı ademoğlunu..

Ahh nisyan insan,İtikâfa çekse efsunlu ruhunu,kefaretini ödemediği günahlarına karşılık...

Sen boşalt,boşalt ki Allah doldursun,gafletinle dolmuş benliğini,rahmetiyle...

Şimdi ağlama vakti tüm azalarımın..Sakın bana ağlama demeyin..
Affedilmeden uykuyu gözlerine haram kılanlardan,Hâk razı oluncaya kadar Şeb-i hicran da inleyenlerden oluncaya dek,ağla...Ağla...

Öyle yaa, çaresizliğimizin çaresi Allah'tı..İnsan nasıl çare olacaktı...
Ve diyorum ki;düçâr olduğumuz tüm dertlerin sahibi bize derman versin,yeniden hakikatı görmeyi,duymayı öğretsin bize,yeniden..