Sığınılacak En Son Yer Değil, En Önceki Yer

Bazen öyle bir yere varır ki insan,
Ne kelime kalır söyleyecek,
Ne de gözyaşı dökecek güç…
Ve işte o zaman,
Sığınmak gelir kalbe.
Sadece Allah’a…

Nereye gider insan, kalbi yorulduğunda?
Bir dosta mı?
Bir duvara mı yaslanır, bir geceye mi sığınır?
Hayır…
Eninde sonunda herkes, kendi içine döner.
Ve o iç, ancak Rabb’in adıyla huzur bulur.

Ama neden Allah’a sığınır insan?
Korktuğundan mı?
Yoksa çaresiz kaldığından mı?
Hayır.
Sığınmak, korkunun değil;
İmanın edebidir.

Çünkü bilir ki…
Hiç kimse tutamaz kalbini o tutmazsa.
Hiçbir söz, o “ol” demedikçe yarasına merhem olmaz.
Ve hiçbir omuz,
Rabbin rahmetinden daha sığınılası değildir.

Ey gönül…
Ne çok dolandın etrafında hakikatin.
Ne çok çaldın açılmayan kapıları.
Ve ne çok bekledin, dönüp bakmayanları.

Neden en başta Ona sığınmadın?
Neden sığınağı son çare yaptın?

Bilmez misin,
Sığınmak bir kaçış değil,
Bir kavuşmadır aslında?

“Beni anlar mı?” diye sorduğunda…
İşte o an, O zaten seni duyuyordur.
Çünkü Allah, sessiz duaları da duyar.
Gözyaşını bile kelime yerine kabul eder.

Ve bazen insan, en çok susarken
En derin secdesini verir.
Hiçbir şey söylemeden,
Sadece ellerini açar.
Yalnızca içinden geçerek:

“Beni bana bırakma Allah’ım.”
Yoruldun, biliyorum.
Tutunamadın.
Herkese anlatıp kimseyle anlaşamadın.
Ama O’na döndüğünde…
Anlatmana bile gerek kalmadı.

Zira Rabbin,
Senin kalbini, senden daha iyi bilir.
Daha sen ağzını açmadan,
Yaralarını sayar.

Ve öyle merhamet eder ki sana…
Sadece sığındığın için bile affeder,
Sadece yöneldiğin için bile seni arındırır.

Kalbe Fısıltı:
“Allah’a sığınmak, kaçmak değil…
Kendini en emin yuvaya emanet etmektir.
Ve orada, her şeyin susar…
Sadece kalbinin tesbihi duyulur.”