gürültüler uzaklaşıyor gökyüzünde şimşekler çakıyor bir yerlere yıldırımlar düşüyor şehrin üzerinde kıyametler kopuyordu ama biz öylece duruyorduk

Ahmet ümit

Başkomiser Nevzat elinde rakı şişesi evinde oturmuş işlediği günahları düşünüyordu elinde karısı ile kızının fotoğrafları o kara ve uğursuz günü düşünüyordu kendini hiç bir zaman affetmemiş belkide hiç bir zaman affedemeyecekti basit miydi öyle bir insanın karısı ve kızının gözleri önünde ölmesi her gece kabus görüyordu Nevzat araba kapısını açan iki küçük el görüyor ve bir araba ansızın güüümmm diye patlayarak iki ruh yükseliyordu gökyüzüne ve Nevzat sanki karabasanlar basmış hafakanlar basmış gibi çığlık çığlığa terler içinde uyanıyor ve yeniden hayata tutunmaya çalışıyordu peki kolaymıdır bu saygıdeğer okuyucu unutmak ve eşinin kızının ölümünü hatırlamamak ve bir telefon çaldı o sessiz evin içinde arayan Nevzatın Yardımcısı komiser Aliydi bu ses meslek aşkı ve inancıydı bir ceset bulunmuştu İstanbul ağvada yağmur cesedi yer altından yer üstüne tekrar taşımıştı hiç bir suç saklanamaz dedi olay yerine varan Nevzat bu yağmur ilahi bir adalettir ve bir toprak kayması tüm saklanan cesetleri tekrar gün yüzüne çıkartır evet dedi Ali sayın amirim bu yağmur bir Rahmettir bizim günahlarımızı yıkarken kimi zamanda ilahi adalettir saklı gerçekleri sırları açıklar bizlere peki kime aitti bu gün yüzüne çıkan iskelet