Allahümme ente Rabbî lâ ilahe illâ ente halaktenî ve ene abdüke ve ene alâ ahdike ve vâ'dike mes'tetâtü eûzü bike min şerri mâ sanâtü ebû'ü leke bi-nîmetike aleyye ve ebû'ü bizenbî fağfirlî feinnehû lâ yağfıruz-zünûbe illâ ente.

❗Allah Resûlü’nün (s.a.v.) “seyyidü’l-istiğfar” (istiğfarların efendisi) adını verdiği dua

.....Bu istiğfar hakkında Allah Resûlü ne buyurdu biliyor musunuz?

---“Kim bu duayı bütün kalbiyle inanarak gündüz vakti eder de akşama kavuşmadan ölürse cennet ehlinden olur. Kim de bütün kalbiyle inanarak gece vakti eder de sabaha kavuşmadan ölürse cennet ehlinden olur.” (Buhârî, "Deavât", 2; Tirmizî, "Deavât", 15) Yetmezmi ?

.....Bu istiğfar da bir sır vardır, *انت* *ente* kelimesinin tekrar etmesidir. *Rabbim ancak sensin, beni ancak sen yarattın diye Rabbimiz tealayı övmektir. Methü sena etmektir. Acizliğimizi Rabbizin huzurunda izhar etmektir. Bu sırrı zamanın Mürşdi Kamili evlatlarına hususi ile tembih ederek bu şekilde okuyun buyurmuşlardır.


Şeddad bin Evs’den -radıyallahu anh- rivayete göre Nebiyy-i Ekrem sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz şöyle buyurmuşlardır:

“İstiğfârın en üstünü kulun şöyle demesidir:

Arapçası:



Okunuşu: “Allâhümme ente Rabbî lâ ilâhe illâ ente halaktenî ve ene abdüke ve ene alâ ahdike ve vâ’dike mesteda’tü eûzü bike min şerri mâ sana’tü ebû ü leke bi-ni’metike aleyye ve ebû ü bi zenbî fağfirlî fe innehû lâ yağfiruz-zünûbe illâ ente.”

Anlamı: «Allah’ım! Sen benim Rabbimsin. Sen’den başka ibâdete lâyık ilâh yoktur. Beni Sen yarattın. Ben Sen’in kulunum. Ezelde Sana verdiğim sözümde ve vaadimde hâlâ gücüm yettiğince durmaktayım. İşlediğim kusurların şerrinden Sana sığınırım. Bana lutfettiğin nîmetleri yüce huzûrunda minnetle anar, günâhımı îtirâf ederim. Beni affet, şüphe yok ki günahları Sen’den başka affedecek yoktur.»”

Resûl-i Ekrem -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz sözlerine devamla şöyle buyurur:

“Her kim, bu Seyyidü’l istiğfârı sevâbına ve fazîletine bütün kalbiyle inanarak gündüz okur da o gün akşam olmadan ölürse Cennetlik olur. Yine her kim, sevâbına ve fazîletine gönülden inanarak gece okur da sabah olmadan ölürse Cennetlik olur.” (Buhârî, Deavât, 2, 16; Ebû Dâvûd, Edeb, 100-101)

Bu duânın hulâsa-i meali:

“Ya Rabb, ben cürm ü kusurlarımı i’tirâf eylerim, tevbe ve istiğfar ederim, ni’metlerinin şükründen âcizim, beni afv ü mağfiret eyle” demektir.