Rüzgâr, dağların eski bir türküsünü fısıldar.
Şehrin gürültüsü onu boğamaz.
O türkü, bu toprağın ruhudur:
Ne eksiği var, ne fazlası; sadece olduğu gibi.
Halkın Aynası, bazen bir derede akar.
Şeffaf ve sürekli.
Köy çeşmesinden doldurulan bir testinin sesi,
Sanayi tesislerinin beton duvarlarına meydan okur.
Sabah çiğ düşen tarlanın kokusu,
Mazot kokusuyla karışan, unutulmaya yüz tutmuş bir hatıra.
Elle örülen hasırın sabrı,
Plastik hızın anlık tüketimine karşı.
Biz, bu ağacın dallarıyız.
Kimi meyve verir, kimi rüzgârda kırılır.
Ama kökümüz, tek bir topraktan beslenir:
Paylaşılan kaderin, sarsılmaz köklerinden.
Mevsimler döner, adaleti öğretir.
Kışın zorluğu, baharın cömertliği.
Kimse yarına tek başına uyanmaz;
Bir el, her zaman diğerine uzanır.
Bu, görünmez bir yasa, yazılmamış bir anlaşmadır.
Yaşlı bir ninenin kırışık elleri,
Fırtınada bile ayakta kalmanın el kitabıdır.
Çoban ateşinin dumanı,
Yıldızlara gönderilen, sessiz bir duadır.
Toprağın dili, en dürüst aynadır.
Ne ekersen onu biçersin.
Halkın vicdanı da böyledir:
Ne kadar sade, o kadar gerçek.
Oturup dinle: O ayna, şimdi sadece kendi özünü gösteriyor.