Mananın Yorgunluğu

Koşturuyoruz, nedenini unuttuğumuz bir yarışta.
Elimizde bir sürü şey, ama avucumuz bomboş.
Tüketiyoruz, sadece nesneleri değil,
en çok da birbirimize ayıracak zamanı.
Her şey çok parlak, çok gürültülü.
Oysa ruhumuz, eski bir ormanın sessizliğini özler.
Kendi iç sesimizi duyamaz olduk,
piyasanın sürekli değişen sesinden.
Bir durup sormak gerek:
Bu telaş, bizi nereye götürüyor?
Bu kadar çok şeye sahip olmak, bizi daha çok biz yaptı mı?
Ayna bize, karmaşayı gösteriyor.
Etrafımızdaki devasa yapıların gölgesinde,
kendi küçüklüğümüzü fark ediyoruz.
Kaybolan sadece eski sokaklar değil;
kaybolan, bir zamanlar içimizde taşıdığımız o sade,
o yalın insandır.
Ama her şeyin bir sınırı var.
En büyük yorgunluk, mananın yorgunluğudur.
Bir an gelir, o telaşı itersin bir kenara.
Ve dersin ki: "Artık durma zamanı."
Özümüze dönmek, en büyük eylemdir.
Kendi kalbimizde bir sessizlik adası kurmak.
Unutma: Halkın Aynası,
en net yansımasını, o adadaki huzurda bulur.
Çünkü sadece durduğumuzda, gerçekten görmeye başlarız.