Küçük Bir İnatlaşma

Yenilgi, en çok sabahları uğrar kapıya.
Dizlerimde dünden kalma yorgunluk,
içimde ise devrimlere yetecek kadar sessiz bir öfke.
Sanki her şey, 'Boşuna' diye fısıldar.
Ama sonra...
Güneş, inadına o ince bulutun ardından sızar.
Pencerenin önündeki o cılız menekşe,
betonun çatlağında inadına açmıştır kendini.
Küçük bir direnişin en büyük dersi budur:
Vazgeçmemek, sadece nefes almakla başlar.
Biz, büyük manşetlerde yer almayız.
Bizim mücadelemiz, market kuyruğunda
sabırla beklemektir, hakkımızı sormaktır.
Bizim eylemimiz, çocuklarımızın gözlerine
yarını korkusuzca fısıldamaktır.
Ayna sana, gücünü gösteriyor.
Bu, bir ordu değil, bir marş değil.
Bu, fırtınanın ortasında bile
evine ekmek götürmek için
doğrulabilen sıradan bir insanın
muazzam dayanıklılığıdır.
Kimse görmese de, kimse alkışlamasa da,
her gün yerinden kalkan,
her gün umudu yeniden yontan
her kişi, bu büyük resmin görünmez kahramanıdır.
O kahramanlık sensin.
O kahramanlık benim.
Biz, her şeye rağmen yarına uzanan
o sessiz, ama sarsılmaz eliz.