Aynanın camı çatlak,
bir yanı yoksulluk, bir yanı ihtişam.
Burada, asfaltın buğusunda ter kokusu.
Çocuklar, eski gazete kağıtlarından top yapmış,
oyunları bile aceleci, çünkü zaman pahalı.
Gecekondunun tavanından sızan ay ışığı,
babasız büyüyen rüyaları aydınlatır.
Burada, betonun üstünde gökdelenlerin zaferi.
Klimalı odalarda, hayat hep dengede.
Konuşulan dil, hep yeni bir yatırım,
gözlerdeki ifade, hep bir sonraki tatil.
Unutuş, lüks bir perde gibi çekilmiştir,
arka sokakların sesi buraya uğramaz.
Ayna; sadece yansıtır, yargılamaz.
Ne zaman ki bir ana, çocuğunun cebine
bir simit parası koyamaz da başını eğer;
İşte o zaman çatlar aynanın ortasından bir çizgi.
Ne zaman ki bir işçi, hakkını alamaz da
sessiz bir öfkeyle döner evine;
İşte o zaman buğu yapar aynanın yüzeyi.
Biziz bu ayna.
Hem kıran, hem bakmaya korkan.
Hem çirkinliği saklayan, hem de
bir avuç umudu inatla parlatmaya çalışan.
Unutma bizi:
Kayıt dışı kalan her nefesin yankısı,
İşte o, Halkın Aynası'dır.