Şehir, aynı havayı soluduğumuza inandırıyor bizi.
Oysa aramızda camdan, görünmez duvarlar var.
Senin gökyüzün, benim çatımın bittiği yerde başlar.
Benim sabahım, paslı bir servisin gürültüsüyle uyanır.
Seninki, sessiz bahçenin filtrelenmiş güneşinde.
Senin sorunun, hangi sanat galerisini gezeceğin;
Benimki, bu ay kirayı nasıl denkleştireceğim.
Aynı yağmur damlası düşer iki pencereye de,
fakat senin camın, daha temizdir.
Senin penceren, daha yüksekten bakar.
Ayna bize ayrılığı gösteriyor.
Ne kadar ortak desek de dilimizi,
farklı yerlerde acırız, farklı yerlerde güleriz.
Senin adaletin, benim adaletsizliğimle beslenir.
Senin rahatlığın, benim yorgunluğumun gölgesidir.
Ve şiir, bu cam duvarlara atılan bir taş.
Kırmak için değil, sesini duyurmak için.
'Biz' diye başlayan her cümle, aslında
birbirine değmeyen iki ayrı hayatın hikâyesidir.
Ama ne zaman ki o cam çatlar da,
bir fısıltı geçer aramızdan:
"Hepimiz aynı gökyüzünün altında üşüyoruz."
İşte o an, ayna tek bir gerçeği yansıtır:
Bölünmüş de olsak, biz, o halkın aynasıyız.