Niyazi Emmiyle Bir Hayat Dersi:

Elinde bastonu, yan pes yan pes yürüyordu İzzetpaşa Camii'nin önünde, şagolu kaymış Niyazi emmi…
Görünce hemen yanına koştum.
Çünkü uzun zamandır görmemiştim bu güzel insanı.
Niyazi emmi esnaf emeklisidir.
Maddi durumu iyi ama birazcık cimridir.
Canını ver desen verir lakin paraya dayanamaz mübarek!
Böyle bir kusuru olsa da iyi, temiz ve güzel bir insandır.
Bu yüzden sever, sayarım.
Şakacı ve şaka sever bir kişiliğe sahip olan Niyazi emmi' ye daha evvel çay ocağında kendime çay ısmarlattığım olmuştu ama yemek nasip olmamıştı hiç.
İşte tam da sırasıydı bugün…
Hal hatır sorduktan sonra,
"Emmi, öğlen vaktidir, gel sana bir yemek yedireyim" diyerek kandırıp lokantaya götürdüm.
Naz etse de ‘beleşi’ duyduğu için kendinden emin bir şekilde geldi benimle, lokantaya.
Geldi ama başına gelecekleri bilmeden…
Lokantacı tanıdığım bir insandı.
İçeri girip çağırdım yanıma:
"Ehsan abi, bize iki tane bir buçuk acılı Adana at, emmim gelmiş" dedim.
"Tek yeterdi yav, niye zahmet edip masrafa girisin?" dedi.
Ben de, "Bir şey olmaz Niyazi emmi, canına kurban olsun senin, uzun zamandır görmemişim, farz et ki sen ısmarlıyorsun" dedim.
"Yine başladın ha…" dedi.
"Ben ısmarlayacaksam kalkıp gidelim babam" diye mırıldanınca, otur otur, senin yemeğini ve çayını çok yemiş içmişim. Bari bir yemek yedireyim de kurtulayım senin borcundan diyerek teselli ettim.
Bunu duyan emmim zevkle yemeği beklemeye başladı.
Para ondan çıkacak diye şalgam da ısmarladım, hem de acılı!
Keyfimiz yerinde, bir yandan yemekleri kaşıklarken öte yandan eski defterleri açıp ufaktan ufağa dokunuyordum Niyazi emmi' ye.
Bir yandan kızdırıyor, bir yandan da yemekten sonra nasıl kaçacağımı düşünüyordum.
Yemekler biter bitmez, "kadayıf vereyim mi?" diye sordu garson.
Tabii ki ver. Kırk yılda bir dostum gelmiş, tatlı yedirmesem olmaz dedim.
Ula oğlum, sende bir şey var ama çözemedim, dedi.
"Ne ola emmi?" Ne bileyim, çok bonkörsün bugün.
Sıvı yağın yukarı çıkıp maaşların aşağı düştüğü bu dönemde bu kadar masraf etmen hoş değil, biraz idare etmeyi öğrensen iyi olur, dedi.
Bunu duyunca tam sırasıdır deyip telefonumu alarak bir arkadaşıma "Beni ara" diye mesaj attım.
Aradı hemen. Ben başladım polime.
Ne, nerde, hastanede mi? diyerek lokantacıya göz kırparak parayı alması için Niyazi emmiyi işaret ederek tüvdüm.)
Beş dakika geçmedi, telefon açtı."Nerdesin, ne oldu sana?" Dedim emmi, arkadaş kaza yapmış, hastaneye kaldırmışlar, benim acele gitmem gerek, sonra ararım seni.
"Hesap işi ne olacak?"
Yiyeceğim küfürleri hesap ederek, sen öde, ben sana veririm, diyerek kapadım telefonu.
Zavallı adam 1355 lira hesap ödemiş…
Ehsan ustayı aradım, neler olduğunu öğrenmek için.
Yemin ederek başladı söze:
Elleri titreye titreye ödedi. Ağzında da mırıldanıyordu senin için, dedi.
Yemeyenin malını yemenin verdiği keyifle epey bir güldüm ve sayesinde güzel bir gün geçirdim ben.
Ne derse bir fazlası onun olsun.
İşi gücü rast gelsin, bunu çoktan hak etmişti o.
Saygı ve sevgilerimle, kesene bereket Niyazi emmi!
Gülmek ve güldürmek bu dünyanın en önemli şeyleri arasında alır yerini.
Dilerim ömrünüz boyunca hep gülersiniz.
Hayat yolunda yürürken cimri olmayın. Sofranız ve gönlünüz her daim yerde olsun. Olsun ki, başka insanlar sizleri örnek alsın.
Durmak yok…
Okumaya devam et gakgom.
Birazdan senin de hasretle aradığın ama eline geçmediği için üzüldüğüm çocukluğumu, kara lastikli yıllarımızı anlatacağım.
Yazın sıcağında ayaklarımızı kavuran kışın soğuğunda da donduran yol arkadaşımızı sana.