5. Bölüm – Avluda Bekleyiş
Yetimhanenin avlusu o sabah her zamankinden sessizdi. Gökyüzü griydi, havada toz kokusu vardı. Çocuklar yere oturmuş, ellerini dizlerine koymuş bekliyordu. Bizim beklediğimiz şey yemek değildi… güven hissiydi.

Görevli kadın mutfağın kapısından çıktı. Elinde eski bir tepsi vardı. “Birazdan ekmek gelecek, herkes sırayla alacak” dedi. Selma başını bana doğru eğip fısıldadı:
“Yusuf, bugün sıcak olur mu dersin?”
Sıcaktan kastı ekmeğin sıcaklığıydı, çünkü burada sıcak ekmek, sanki dışarıda bir günlüğüne savaş bitmiş gibi hissettirirdi.

Bir saat geçti. Kapı çalındığında herkes başını kaldırdı. İçeri giren adamın kollarında bez bir torba vardı. Torbanın ağzından ekmek kokusu yayılıyordu. O koku, sanki annemin mutfağından gelmiş gibi kalbime işledi.

Görevli kadın her çocuğa bir parça uzatıyordu. Sıra bana geldiğinde, elim titredi. Sıcaklığı avucuma geçti. O an gözlerim doldu. Selma kendi ekmeğini ikiye böldü, yarısını bana uzattı.
“Paylaşmak daha güzel,” dedi gülümseyerek.

Biz avluda, yıkık binaların arasında, küçük bir masanın etrafında ekmeğimizi yerken, dışarıdan siren sesleri gelmeye devam ediyordu. Ama o birkaç dakika boyunca, sanki bütün savaş durmuştu.