18. Bölüm – “Koca Dünyaya Sığamamak”

Yağmur altında depoya doğru yürürken Yusuf ile Selma sessizdi. Ayak sesleri su birikintilerinde yankılanıyor, uzaktan patlama sesleri arada bir bu sessizliği bölüyordu.

Selma, yağmur damlalarını yüzünden silerken konuştu:
“Yusuf… bazen düşünüyorum da, dünya bu kadar büyükken biz neden böyle köşelere sıkışıyoruz? Neden koca dünyaya sığamıyoruz?”

Yusuf başını kaldırdı, gri gökyüzüne baktı.
“Çünkü dünya kocaman ama insanların kalpleri dar. Yüreği geniş olanlar az. Bizim gibi çocuklar, en küçük bir köşe için bile savaşmak zorunda kalıyor.”

Selma’nın gözleri doldu.
“Biz bu yıkık sokaklarda üşürken, bir yerlerde insanlar sıcak evlerinde oturuyor. Ama onlar bizi duymuyor… görmek istemiyor.”

Yusuf derin bir nefes aldı.
“Görmek isteyen görür, Selma. Asıl sorun, görmek istemeyenlerde. Biz açız, susuzuz, korkuyoruz… ama koca dünya susuyor. Koca dünyaya sığamayan biz değiliz… bizim acılarımızı küçültenler.”

Selma hafifçe başını salladı.
“O zaman Yusuf, buradan hayatta çıkarsak, herkese anlatmalıyız. Ne yaşadığımızı, ne hissettiğimizi… belki o zaman bir şey değişir.”

Yusuf kararlı bir bakışla:
“Değişecek Selma. Çünkü biz sessiz kalmadığımız sürece, bu savaşın karanlığı sonsuza kadar sürmez. Belki bizim için geç olur, ama başka çocuklar için umut olur.”

Yağmur, ikisinin üzerine düşmeye devam ederken, depoya doğru adımlarını hızlandırdılar. İçlerinde korku vardı, ama sözleriyle birbirlerine güç vermişlerdi.