Bütün gizli aşklar gibi, onlarınki de bir gün ortaya çıkacaktı. Ve o gün geldi.

Göbekli Tepe’nin merkezinde, rahiplerin ayin yaptığı gecelerden birinde, Enmassar onları gördü. Šurra’nın gözlerinde korku, Ašharu’nun bakışlarında inat vardı. Bir baba için, kızının kutsal soyunu kirleten bir avcıdan daha büyük bir utanç olamazdı.

O gece kutsal ateş yakıldı, halk toplandı. Enmassar kükredi:

> “Gökteki tanrılar bizim için taşlara şekil veriyor, ama biz o taşların gölgesinde kutsalı kirlettik! Bu genç, tanrıların huzurunda suç işlemiştir!”



Ašharu’nun kaçmasına izin verilmedi. Onu yakaladılar. Ellerini bağladılar. Halk suskundu. Kimse gözlerinin içine bakamıyordu. Çünkü herkes onun cesaretini biliyor, ama tanrıların gazabından korkuyordu.

Šurra o gece kayboldu. Bazıları onun ormanda kaybolduğunu söyledi. Bazıları ise fısıldadı:

> “Babası onu diri diri toprağa gömdürdü.”



Gerçek neydi? Taşlar bile bu sırrı korudu.