Sosyolojiyle zihnimi ayakta tutmaya çalıştığım o yıllarda, bedenim başka bir savaşa hazırlanıyordu.
Felç atakları azalıyor gibi olsa da, bu kez yerini daha keskin ve açıklayıcı bir acı aldı. Belimde başlayan bir ağrı günler içinde öyle bir hâl aldı ki, artık yalnızca bedenimi değil nefesimi bile etkiliyordu.
Bel fıtığı sorunum ortaya çıkmıştı. Ağrılar o kadar şiddetliydi ki, yürüyebiliyor olmama rağmen bacağıma vuran sancılar yüzünden
her adımda iki büklüm kalıyor, ayakta durabilmek için bütün gücümü toplamak zorunda kalıyordum. Sanki omurgamın içinden geçen görünmez bir bıçak, her hareketimde beni yeniden uyarıyor,
“Daha bitmedi…” diyordu.

Bu dönem, artık ameliyat kapısına en yakın olduğum evreydi. Ve sonunda 2016 yılı, hayatıma art arda gelen operasyonların damga vurduğu o ağır dönemi açtı.

27 Ocak 2016 – Bel fıtığı ameliyatı.
İlk müdahaleydi ve içimde kırılgan bir umut taşıyordu.
12 Şubat 2016 – Kemiğin içine sinir sıkışması operasyonu.
Ağrılar dinmediği gibi şiddetlendi; ikinci ameliyat kaçınılmaz olmuştu.
14 Mart 2016 – Omurlarıma titanyum platin ve vidalar yerleştirildi.
Bu operasyon artık geri dönüşü olmayan bir eşikti. Platinlerime alışmayı ve ömür boyu birlikte yaşamayı öğrenmeliydim.
22 Nisan 2016 – İç kanamaya bağlı oluşan yumruk büyüklüğündeki kist için yeniden ameliyat.

Her ameliyattan sonra umut yeşeriyor gibi olsa da, bedenim o umudu taşımakta zorlanıyordu.

Hastaneden hiç çıkamadan, Ameliyatlar arasında geçen o aylar boyunca, hastane koridorları ikinci evim olmuştu.
Her yeni gün bir öncekinden daha ağırdı, ama yine de içimde bir yerlerde direnç tohumları büyüyordu.
Bir anne olarak güçlü kalmak zorundaydım; çocuklarım için, kendim için…

Ve tüm bu kırılmaların arasında bilmeden yeni bir dönüşümün eşiğine doğru ilerliyordum.