Derin bir nefes almaya çalışırken kedi yanımdan hızlıca uzaklaşmıştı.

Birkaç dakikalık şokun ardından kendime gelip hızlıca yürümeye devam ettim. Kalbim biraz düzensiz atmaya başladı lâkin kısa sürede bu his ortadan kayboldu.

Hafif bir yağmur yeni adımımı karşıladı. Kalın giyinmiş ve başıma şapkamı geçirmiş olsam da şu an en son isteyeceğim şey ıslanmaktı doğrusu.

Yağmur biraz daha şiddetlenince Çiçek Pasajı'nın karşısındaki binanın içine girip yağmurun dinmesini beklerken arka sokaktaki kadınların bağrışları yükseldi.

Ansızın yağmur çekildi ve sokağın kenarından yürümeme devam ettim.

Yağmura ve soğuğa rağmen İstanbul bu gece farklı bir biçimde ortaya koyuyordu kendini. Evde ne bekleyen vardı ne de yarın gitmem gereken bir yer. Belki de biraz yürümek ka-famdaki sorularla baş başa kalmak, düşüncelerin ortaya çıkmasına izin vermek bana iyi gelebilir diye kendime tavsiyeler vermeye başladım ve kaybedecek olduğun tek şey uykun olur diyerek buna devam ettim.

Yaşamın sıkıcı, aceleci tarafıyla ilgilenmekten ne giden baharı ne de gelen ekim ayının tadını çıkarabilmiş, mütevazı bir dairede tek başına yaşayan, işinde başarılı, orta hâlli ve belki de biraz üstü bir yaşam süren kırklarında bir adamım ben.

Hep uyuduğum geceleri sabahlarına kadar görmek istedim. Yahut yaşamın aceleci tarafı buna hep bir şekilde engel oldu. Bu sefer buna izin vermeyecektim. Belki sabahlara ka-dar değil ama en azından bu gece gecenin hakkını vereceğim.

Açık güzel bir yer bulmaktansa kedisini Beyoğlu'nun gerçek güzelliğine bırakmayı tercih etti.

(8. sayfa)