Telefonum çaldı. Bende kayıtlı olmayan bir numara.
“Alo tanıdın mı beni”
Memleketin bir çok yerinde görev yap. Bir çok dostun, tanıdığın olsun. Her arayanı da sesinden tanı. Karşı taraf öyle düşünüyor. ki. Yada sürpriz yapmak istiyor. Böyle aramalarla karşılaşınca telefonu kapattığım, ama sonra da özür dilemek zorunda kaldığım günler oldu.
Sakin olmaya çalışıyorum:
“Biraz konuşursan hatırlaya bilirim.”
“Çok eskilerden çook.”
“Ne kadar eski?”
" Askeri okul kadar eski.”

830 kişiyle aynı okulda okuyacaksın. Aradan uzun yıllar geçecek. Ve sen arayanı sesinden tanıyacaksın!
“Kusura bakma tanıyamadım, yorma beni."
“Bir tek sigarayı beraber içtik desem!”
“Ademm, devrem !”
“Evett… Adem ya! Ben Isparta’dayım.
“Hayırdır? “ dememe fırsat vermeden devam etti.
“ Kayınbirader kalp ameliyatı olacak onun için geldim. Bir de uzun yıllar sonra seni göreceğim. Yetmez mi?”
“Ben de hastaneye geleyim “ dedim. Kabul etmedi.
Hastanın durumuna göre uygun olan ilk fırsatta buluşmayı kararlaştırdık.

Kimdi bu Adem?

Yıl 1966. Hangi ayın hangi gününde olduğumuzu hatırlamıyorum. Ama güneşin en yiğit zamanları. Temmuz ya da Ağustos.
Yer; ESKİŞEHİR, Hava Astsubay okulu.
Eğitim bitti. Dağıldık.
Yorulmuşuz. Terlemişiz. Sıcaktan burun derilerimiz soyulmuş, dudaklarımız çatlamış.Güneşe:
“Yak bakalım yak. Emir komuta sende” diye bağıracak olsak :
“Kolay değil asker olmak. Yazın bana, kışın kara alışacaksınız.” Diyecek
Akşam yemeği bir saat sonra.O bir saatlik boşlukta okulun arkasında sigara içiliyor.Öğrenciye sigara içmek yasak olmasına rağmen Komutanlarımız:
“İçmeyin şu mereti” diye nasihat ediyorlar sadece. Bizi fazla sıkıştırmıyorlar. "Çocuklar gurbette. Eğitimleri ağır. Anlayış gösterelim “ diye düşünüyorlar belki de.
Param bitmiş. Sigaram da yok. Kimseden de istenmiyor. Kıymetli mal sigara. Adem paketindeki son sigarasını yaktı.
“Sen de yaksana?”
“Sigaram yok” diyemedim.
“Bıraktım ben sigarayı”
Gözleri buğulandı :
“ Sigaran yok değil mi? Bu da benim son sigaram. Beraber içelim.

“ Olmaz sen kendin iç son sigaranı.” Diyemedim.
Bir tek sigarayı sırayla beraber içtik. Sonraki günlerde kardeşten ileri olduk. Onun da parası az geliyordu, benim de. Yoksul ailelerin çocuklarıydık. Aslında bir çoğumuz da öyleydi. Zengin olsaydık ne işimiz vardı askeri okulda? Hangimize para geldiyse beraber harcadık Ademle…

Daha sonra mezun olup ekmeğimizi bulduk. Yurdumuzun çeşitli yerlerine dağıldık. Her birimiz hayat mücadelesindeydik.

Hastasının durumu iyiymiş. Orduevinde buluştuk. Arkadaşımın saçları ağarmış, benim de dökülmüş olsa da hiç zorluk çekmedik birbirimizi tanımakta. Geç saatlere kadar sohbet ettik. Bazen güldük, bazen hüzünlendik. Okul anılarımızdan, bu günlerden çocuklardan, torunlardan bahsettik.

“Hadi sen evine git. Ben de yatayım artık.
“Ne güzel konuşuyorduk be Adem !”
“Kaç gündür yorgunum. Dinlenmem lazım. Beni yolcu etmeye geleceksin değil mi?”
“Tabi ki gelirim."
Ertesi gün sabah Orduevindeyim. Resepsiyona sordum.
“Adem Şeker ayrılmadı değil mi"
“Sabah çok erken ayrıldı. Siz Bedri Tokul musunuz Komutanım ?"
“Evet”
“Size bu paketi bıraktı.”
Bıraktığı bir sigara paketi. İçinde tek bir sigara ve bir not var.

KARDEŞİM BENİM!
BEN AYRILIKLARA DAYANAMAM. AYRILIKLARDA HEP O SON AN AKLIMDA KALIR.OYSA BEN DÜN GECE Kİ SOHBET AKLIMDA KALSIN İSTEDİM.YİNE GELECEĞGİM. YİNE GÖRÜŞECEK,KONUŞACAĞIZ.
BU BİR TEK SİGARAYI İÇME. BİR DAHA Kİ BULUŞMAMIZDA BERABER İÇECEĞİZ.
ÖPERİM GÖZLERİNDEN.