Elvan, geceleri defterine yeni şiirler yazıyor, sabahları ise Munzur kıyısında onları yüksek sesle okuyordu. Onun sesi artık sadece köyün değil, dağların ötesine taşmak ister gibiydi.

Serhat da bağlamanın tellerinde yeni ezgiler deniyordu. Dedesi Baran’ın ağır havalarının aksine, onun ezgileri daha hızlı, daha isyankârdı. “Munzur yalnız yas tutmaz,” diyordu, “aynı zamanda özgürlüğün de türküsünü söyler.”

Bir akşam ateşin başında, Elvan cesurca konuştu:
— Babaanne, dede… Biz artık köyden çıkmak istiyoruz. Munzur’un türküsünü şehirde, dağların ötesinde, başka insanlara da duyurmak istiyoruz.

Baran sessiz kaldı. Gözlerinde hem gurur hem korku vardı.
— Yol uzun ve taşlıdır, dedi.
— Biz gençken gölgelerimizden kaçamadık. Siz kendi gölgenizi şehirlerde bulacaksınız.

DersimliKiz torunlarının gözlerine baktı. Yıllar önce kendi defterine yazdığı bir cümleyi hatırladı:

“Eğer bir gün çocuklarımız yola çıkarsa,
gölgeler onlara engel değil, yol arkadaşı olsun.”

Gülümsedi:
— Gidin, dedi.
— Ama nereye giderseniz gidin, Munzur’un sesini içinizde taşıyın. Çünkü sesinizi güçlendirecek olan şey, kökünüzdür.

Elvan ve Serhat o gece birbirlerine söz verdiler:
Munzur’un türküsünü dağların ötesine götüreceklerdi.