Rojhat’ın Baran’ın evine girdiğini gören birkaç köylü, ertesi gün çeşme başında fısıldaşmaya başladı:

— Dün gece Rojhat, Baran’ın kulübesindeymiş.
— Demek ki aralarında hâlâ bir bağ var.
— Belki de kavga etmeye gitmiştir…

Ama gerçeği bilenler sustu. Çünkü ilk kez yıllardır düşman görünen iki kalp, aynı çatı altında oturmuştu.

Rojhat köyde fazla kalmadı. Fakat ayrılmadan önce meydanda herkese seslendi:
— Ben Baran’a yıllarca öfke duydum. Onu suçladım, onu yalnız bıraktım. Ama hakikati gördüm. Bu yük sadece onun değil, hepimizin. Bundan sonra ona taş atan, bana da atmış sayılır.

Kalabalık sessizliğe gömüldü. Bazıları hâlâ şüpheyle bakıyordu, ama çoğu başını öne eğdi. Çünkü Rojhat’ın sözü, köyde ağırlığı olan bir sözdü.

DersimliKiz defterine yeni bir satır yazdı:

“Bazen bir köyü değiştiren şey, hakimin kararı değil,
yaralı bir kalbin suskunluğunu bozmasıdır.”

O günden sonra Baran’ın gölgesi biraz daha hafifledi. İnsanlar artık onunla selamlaşmaya başlamıştı. Çocuklar kulübenin önünde oyun oynuyor, kadınlar yavaş yavaş DersimliKiz’in yanına uğruyordu.

Bir gün yaşlı kadın geldi, elinde bir torba tohum vardı.
— Bu tohumları evinizin önüne serpin, dedi.
— Çünkü eviniz artık sadece sizin değil, köyün de nefes aldığı bir yer.

Baran gözleri dolu dolu tohumu aldı. DersimliKiz onun yanında fısıldadı:
— Bak Baran, biz sadece bir ev değil, bir umut da kurduk.

Munzur’un kıyısındaki kulübe artık bir sevdanın değil, bir köyün dönüşümünün sembolü olmuştu.