Munzur’un kıyısında doğan yakınlık artık gizlenemez olmuştu. İnsanlar yine fısıldaşmaya başlamış, bu kez dedikodular daha ağır sözlere dönüşmüştü.

Bir gün, köy meydanında yaşlı bir adam — köyün sözü dinlenenlerinden biri — DersimliKiz’in yolunu kesti.
— Kızım… dedi, sesi hem yumuşak hem de sertti.
— Kalbine yazık etme. Geçmişi karanlık bir adamla yol yürünmez. Baran’ın hikâyesi köyün dışına kadar yayılmış. Herkes onun yüzünden ölen kızı konuşuyor.

DersimliKiz’in kalbi sıkıştı.
— Geçmişiyle değil, kalbiyle tanıyorum onu. O da benim gibi yaralı.

Adam başını salladı.
— Yaralı bir kalp, başka bir yaralıya şifa olamaz. İki kırık dal birbirine yaslanırsa, rüzgâr estiğinde ikisi birden devrilir.

O gece DersimliKiz düşündü. Baran’ın elleri, gözleri, sesi… hepsi kalbine umut veriyordu. Ama köyün sözleri, içindeki korkuyu yeniden alevlendirmişti.

Ertesi gün Baran yanına geldi. Onun yüzündeki hüznü fark etti.
— Yine mi konuştular?

DersimliKiz başını eğdi.
— Evet… Seninle yol yürümememi söylüyorlar. Diyorlar ki, senin gölgen çok ağır.

Baran suskunlaştı. Sonra gözleri karardı, sesi sertleşti:
— Haklılar olabilir. Benim gölgem gerçekten ağır. Çünkü ben sadece bir kaybın değil, bir suçun yükünü taşıyorum.

DersimliKiz irkildi.
— Ne suçu Baran? Bana anlatmadığın başka şey mi var?

Baran gözlerini yere dikti. Dudakları titredi.
— O gece… sadece koruyamadım demiştim. Ama gerçek bundan daha acı. Belki… belki de onun ölümünde benim payım var.

Munzur’un suları uğuldayarak aktı. Gecenin karanlığında, bu söz bir bıçak gibi havayı kesti.