Zabıtaların tehdidinden sonra han sessizleşmişti. Ama sessizlik uzun sürmedi. Gençlerin gözlerinde korkudan çok, isyan parlıyordu.

Aras gizlice fısıldadı:
— Eğer meydanlarda izin vermiyorlarsa, biz de sokak aralarında, bodrumlarda, gizli avlularda çalarız. Sesin yolu kesilmez.

Elvan defterini kapattı, gözleri kararlıydı.
— O halde Munzur’un türküsü artık gizli bir ırmak olacak. Yer altından akacak, ama yine denize ulaşacak.

İlk gizli buluşma eski bir fırının bodrumunda oldu. Küçük, loş bir mekân… Duvarlarda is, yerde taşlar vardı. Ama gençlerin sesi o karanlığı ışığa çevirdi.

Serhat bağlamasını çaldı, Elvan şiirini okudu. Ardından diğer gençler birer birer katıldı. İçerideki kalabalık küçük olsa da, coşkuları koca bir meydanı dolduracak kadar büyüktü.

Bir dinleyici gözyaşları içinde ayağa kalktı:
— Yıllardır içimde biriktirdiğim acıyı ilk kez burada unuttum. Sizin sesiniz bana yeniden nefes oldu.

Elvan kalbinin titrediğini hissetti. Defterine şu satırları yazdı:

“Bizi gizli odalara sürseler de,
sesimiz karanlıkta da yankılanır.
Çünkü türküler güneş gibi,
karanlığı kendine perde yapmaz.”

Gizli buluşmalar arttı. Her seferinde daha çok insan geliyordu. Zabıtalar her yerdeydi ama türküler daha hızlı yayılıyordu.

Munzur’un türküsü artık bir sır olmuştu: duyulmak istenmeyen, ama herkesin kulağına ulaşan bir sır.