Mahkeme salonundaki sessizlik, birden kapıların açılmasıyla bozuldu. İçeri orta yaşlı bir adam girdi. Üzerinde yıpranmış bir palto, yüzünde yılların gölgesi vardı. Herkes şaşkınlıkla ona baktı.

Hakim kaşlarını çattı.
— Siz kimsiniz?

Adam derin bir nefes aldı.
— Ben… o gece oradaydım. Adım Cemal. Yıllardır şehirdeydim ama vicdanım beni rahat bırakmadı. Bu davanın yeniden açıldığını duyunca buraya geldim.

Baran’ın gözleri büyüdü.
— Cemal… sen mi?

Cemal başını eğdi.
— Evet Baran. Ben yıllarca sustum. Çünkü korktum. Ama artık susamam. Hakikati söylemek zorundayım.

Salonda uğultular yükseldi. Hakim sertçe konuştu:
— O geceye dair ne biliyorsun?

Cemal gözlerini yere indirdi.
— O gece Baran kavga ediyordu, evet. Ama kız yalnız değildi. Ben de oradaydım. Onu gördüm, yardım etmek yerine ben de sessiz kaldım. Çünkü köyün öfkesiyle karşılaşmaktan korktum. Gerçeği söylemedim, saklandım.

Baran’ın yüzü dondu kaldı.
— Sen… oradaydın?

Cemal gözyaşlarını saklamadı.
— Evet. Eğer ben adım atsaydım, belki o kız hâlâ yaşıyor olacaktı. Bu sadece Baran’ın değil, benim de suçum.

Hakim not aldı. Salonda derin bir sessizlik vardı. DersimliKiz defterine titreyen elleriyle bir satır yazdı, sonra yüksek sesle okudu:

“Bazen suç, tek bir kişiye ait değildir.
Suç, suskun kalabalıkların ortak gölgesidir.”

Hakim başını salladı.
— Görünen o ki, bu dava bireysel bir suç davası değil, toplumsal bir vicdan davasıdır. Gerçek tanıkların diliyle, adalet yolunu bulacaktır.

Baran’ın gözleri doldu. Cemal’e baktı.
— Keşke o gece konuşsaydın… Ama yine de bugün geldiğin için teşekkür ederim.

DersimliKiz onun elini tuttu.
— Gördün mü Baran? Yıllardır sırtında taşıdığın yük, aslında sadece senin değildi.

Munzur’dan uzak olsalar da, sanki o an derenin sesi kalplerine ulaştı: “Hakikat gizlense de, zamanı gelince mutlaka akar.”