Munzur’un kıyısında başlayan dostluk, günler geçtikçe köyde konuşulmaya başlanmıştı. İnsanlar, özellikle kadınlar, çeşme başında fısıldaşıyorlardı:

— DersimliKiz her gün o yabancıyla dere kenarında buluşuyormuş.
— Kimmiş ki o adam?
— Adı Baran’mış… Ama geçmişi karanlıkmış, diyen de var.

DersimliKiz bu sözleri duymazdan gelmeye çalışıyordu. Ama köyde bir söz ateş gibi yayılır; kimin yüreğine değeceğini kimse bilemezdi.

Bir akşam eve dönerken, yaşlı komşusu ona seslendi:
— Kızım… dikkat et. Yüreğini açtığın kişi, yaralarını derinleştirebilir. İnsan bazen iyileşmek isterken daha çok kanar.

DersimliKiz sustu. Çünkü o da aynı korkuyu taşıyordu. Ama Baran’ın gözlerine baktığında içindeki şüpheler dağılıyordu.

O gece Munzur’un kıyısında buluştular. Baran, onun yüzündeki hüznü fark etti.
— Bana söyle… Ne oluyor?

DersimliKiz başını eğdi.
— Köy konuşuyor Baran. İnsanlar bizi yargılıyor.
— Bırak konuşsunlar, dedi Baran hiddetle.
— Bizim kalbimizin yükünü kimse bilmez. Onlar sadece gördüklerini konuşurlar, ama biz yaşadıklarımızı taşıyoruz.

Bir an sessizlik oldu. Sonra Baran’ın gözlerinde kararlı bir parıltı belirdi.
— Eğer sen de istersen… bu fısıltılara karşı dururuz. Ben buraya kaçmaya değil, yeniden doğmaya geldim. Ve belki de seninle…

Sözlerini bitiremedi. Çünkü uzaklardan bir ses yankılandı. Bir adamın sesi:
— Baran!

DersimliKiz ürperdi. Baran’ın yüzü kaskatı kesildi. Gözleri karardı.
— Bu ses… beni geçmişimden tanıyan biri…

Munzur’un suları o an daha gür akmaya başladı. Çünkü kader, sırları bir kez daha yüzeye çıkarıyordu.