"Güneşin denize dokunduğu o anlar, sıradan bir karşılaşmayı, unutulmaz bir başlangıca dönüştürme gücüne sahiptir."
Saat tam yedi buçuktu. Turkuaz Rüyası'nın iskelesi, gün boyu süren kalabalıktan arınmış, huzurlu bir sessizliğe bürünmüştü. Gökyüzü, kırmızının, turuncunun ve morun en ateşli tonlarına boyanmaya başlamıştı; adeta büyük bir romantik gösteriye hazırlanıyordu.
Elif, üzerinde beyaz, askılı bir yazlık elbise ve zarif bir sandaletle iskelenin ucuna yürüdü. Islak saçlarının yerini hafif dalgalı, kurutulmuş bukleler almıştı. Kalbi, sıradan bir randevunun gerektirdiğinden çok daha hızlı atıyordu. Bu, Hüseyin'in doğallığından ve enerjisinden kaynaklanan, kontrol edemediği bir heyecandı.
Hüseyin, onu bekliyordu. Üzerinde bej bir tişört ve şort vardı; gündüzki denizci görünümünün yerini, rahat ama karizmatik bir sadelik almıştı. İskelenin yanına bağlı, iki kişilik küçük bir jetski'nin motorunu yeni çalıştırmıştı.
Elif'i görünce yüzünde içten bir gülümseme yayıldı. "Tam saatinde. Bir mimarın dakikliğini takdir ettim, Elif."
Elif gülümsedi. "Bir denizcinin davetine geç kalmak olmazdı."
Hüseyin, elini uzattı. "Atla bakalım. Bu sefer düşmeden."
Elif, Hüseyin'in yardımıyla jetski'ye bindi ve hemen arkasına yerleşti. İkisi arasındaki fiziksel yakınlık, Elif'in beklemediği bir elektriklenmeye neden oldu. Hüseyin, kendiliğinden bir hareketle Elif'e bir can yeleği uzattı.
"Güvenlik her şeyden önce," dedi.
"Anlıyorum Kaptan," diye cevapladı Elif.
Hüseyin, motoru yavaşça hızlandırdı ve jetski, iskeleden uzaklaşarak açık denize yöneldi. Tatil köyünün gürültüsü yavaş yavaş arkalarında kalırken, sadece motorun sesi ve denizin hafif rüzgarı kaldı.
Kısa süre sonra, Hüseyin motoru yavaşlattı ve tamamen durdu. Güneş, şimdi tam karşılarında, Akdeniz'in ufuk çizgisine değmek üzereydi.
"İşte geldik," dedi Hüseyin, denizin huzurunu yansıtan bir ses tonuyla. "Buradan izlemek gibisi yoktur."
Elif, arkadan Hüseyin'in omzuna yaslandı. O an, bir jetski'nin üzerinde, denizin ortasında, yabancı bir adamla gün batımını izlediğine inanamıyordu. Bu, onun normal hayat tarzına hiç uymuyordu, ama tam da ihtiyacı olan şey buydu.
"Çok güzel," diye fısıldadı Elif. "Huzur verici."
Hüseyin, başını hafifçe Elif'e çevirdi. "Sen de öylesin. Bugün iskelenin ucunda seni gördüğümde, etrafında sanki farklı bir hava vardı. İstanbul'un yorgunluğunu getirmişsin buraya."
Elif şaşırdı. "Bunu nasıl anladın?"
"Denizi iyi okurum. İnsanları da," dedi Hüseyin. "Gözlerinde, çözmeye çalıştığın ama bir türlü çözemediğin bir denklem gördüm. Ama sonra suya atladın. O an, o yorgunluk yok oldu. Yerine... macera geldi."
Elif içtenlikle gülümsedi. "Sanırım biraz aceleciyim. Suya atlamak, düşünmekten daha kolay geldi."
"İyi ki atladın," dedi Hüseyin, sesi derinleşmişti. "Yoksa bu manzarayı benimle paylaşmayacaktın."
Güneş, denizin içine batmaya başladığında, Hüseyin'in eli doğal bir hareketle Elif'in omzuna dokundu. Geri çekmedi. İkisi de bu küçük teması, dünyanın en doğal şeyiymiş gibi kabul ettiler.
"Peki senin denklemin ne, Hüseyin?" diye sordu Elif. "Senin gözlerinde de çözülmemiş sırlar var gibi."
Hüseyin, derin bir nefes aldı ve denize baktı. "Benim hayatım basit. Deniz, işim, özgürlük. Ama bazen... bazen o özgürlüğün içinde yalnızlık da gizlenir. Herkes 'Kaptan'ı sever, ama kimse Hüseyin'i merak etmez."
Elif, elini uzattı ve Hüseyin'in omzuna koydu. "Ben merak ettim, Hüseyin."
Jetski'de, gün batımının son ışıkları altında, aralarındaki çekim artık inkar edilemez bir gerçeğe dönüşmüştü.
Ancak, onlar bu anın büyüsüne kapılmışken, iskelenin ucunda, karanlıkta gizlenmiş bir siluet onları dürbünle izliyordu. Alara. Yüzünde öfke değil, soğuk ve planlı bir kararlılık vardı. Yanında duran, oteldeki güvenlik ekibinden biri olan gence bir not uzattı.
"Yarın, bu hanımefendinin oteldeki kayıtlarını ve Hüseyin'in vardiyasını kontrol et. Bu işe bir son vermeliyim. Hem otelin imajı hem de benim geleceğim için."